Cuma Mart 29, 2024

Katledilgimiz suruçla çoğaldık(*)

“Başkaları için kendinizi unutun, o zaman sizi de hatırlayacaklardır.”[1]

“Suruç Olayı” dedikleri bir katliamdır; Suruç’ta katledilenler kardeşlerimiz; bizden kopartılarak alınan Uğur Özkan, Kasım Deprem, Polen Ünlü, Hatice Ezgi Sadet, Cemil Yıldız, Çağdaş Aydın, Nazlı Akyürek, Fikriye Ece Dinç, Mücahit Erol, Murat Yurtgül, Emrullah Akhamur, İsmet Şeker, Okan Pirinç, Nartan Kılıç, Ferdane Kılıç, Serhat Devrim, Met Ali Barutçu, Erdal Bozkurt, Süleyman Aksu, Koray Çapoğlu, Cebrail Günebakan, Veysel Özdemir, Nazegül Boyraz, Alper Sapan, Alican Vural, Osman Çiçek,Vatan Budak, Dilek Bozkurt, Büşra Mete, Yunus Emre Şen, Aydan Ezgi Şalcı, Mehmet Ali Varol yoldaşlarımız ve canlarımızdır.

Suruç Katliamı’ında canımız alındı; kanımız döküldü!

Bunun failleri, katilleri yani “onlar ümidin düşmanıdır/ akar suyun/ meyve çağında ağacın,/ serip gelişen hayatın düşmanı./ çünkü ölüm vurdu damgasını alınlarına:/ - çürüyen diş, dökülen et-,/ bir daha geri dönmemek üzere yıkılıp gidecekler”dir Nâzım Hikmet’in biz(ler)e ta 6-7 Aralık 1945’de hatırlattığı üzere…

* * * * *

Bilmiyor olamazsınız: Arapça’da “katl-i âmm” = kamunun katledilmesi = toplu cinayet’tir.

Osmanlıca-Türkçe Ansiklopedik Lugat’ta, “Zaptolunan bir yerin, irili ufaklı bütün halkını kılıçtan geçirme” olarak tanımlanır; TDK’ ya göre de, “Kırım” demektir.

Coğrafyamızda Behçet Aysan’ın, “yıllar yılı/ bilirim/ döne döne/ yıllar yılı/ aynı/ kitabı okur/ adı acılarbilgisi/ adı acılarbilgisi/ acılarbilgisi,” dizeleriyle betimlenmesi mümkün olan katliam, çok sayıda canlıyı birden öldürmektir; topyekûn yok ediciliktir.

Evet, evet katliam kendini savunma imkânı bulunmayan çok sayıda insanın acımasızca katledilmesidir.

Çoğunlukla ırk, din veya siyasi düşünce farklılığı nedeniyle yapılan katliamlar bir etnik, politik temizlik planının parçası olarak gerçekleştirilir; tıpkı Dersim’de, Çorum’da, Maraş’ta, Sivas’ta vd’lerinde olduğu üzere...

* * * * *

Bana hep, şairin “Aldığım her nefes içimde isyan ediyor,” dizesi terennüm ettiren Suruç Katliamı 20 Temmuz 2015’de, yerel saatle 12:00 civarında gerçekleş(tiril)en bombalı intihar saldırısıyla gerçekleşti.

‘Sosyalist Gençlik Dernekleri Federasyonu’ (SGDF) Eş Başkanı Oğuz Yüzgeç’in, “Hastanelerin ve okulların yapımında çalışma gerekiyor. Yapacağımız işlerden birisi de Kobanê’ye çocuk parkının inşa edilmesi olacak. Kobanê’de savaşırken ölen Emre Aslan’ın adına çocuk parkını inşa edeceğiz. Oyuncaklar toplanıyor. Kobanê Kantonu’nun kreş olarak düşündüğü binanın inşasına dahil olacağız. Kreşin yeniden çalışır hâle gelmesi için hepimize düşen sorumluluk var. Resimler çizebilen herkesi, çocuklara ders verebilecek herkese ihtiyaç var,” diye tarif ettiği çerçevede oluşan grup, 19-24 Temmuz tarihleri arasında Kobanê’ye giderek kuşatmada yıkılmış kenti yeniden inşa çalışmalarına katılmayı amaçlıyordu. Yeniden inşa çalışmasında okul ve hastanelerin enkazlarını kaldırarak, çocuklara oyuncak götürmek isteyenler, bir kreş ile çocuk parkı yapmayı; bir de Kaniya Kurda tepesine bin fidan dikmeyi hedefliyorlardı.

“Belki şehre bir film gelir” diyor ya Kemal Burkay, o çocukların filmiydi sanki yaşanan…

300 civarında genç, konakladıkları Amara Kültür Merkezinin bahçesinde Kobanê’ye geçmeden önce bir basın açıklaması yaparlarken; kalabalığın tam ortasında bir patlama oldu; gerisini Yannis Ritsos’a bırakalım: “Aynı adamlar/ yüzlerinde başka maskeler, heyecanlanıp sakinleşerek/ büyük odalara girdiler/ büyük, kara kara yargıç masalarının başına oturdular;// ne bir ses duyuldu, ne bir bağırma-karanlık bir delikti boşlukta ağızları” …

* * * * *

Oysa beş kişi toplanıp “Basın açıklaması yapacağız,” desek etraf polis kaynar. Peki Suruç’ta o kalabalıkta ne etrafta polisin ne de sivil polisin olmamasının anlamı nedir? Her türlü gösteri ve açıklamada her zaman polis olurken ne oldu?

Suruç katliamı yakın tarihimizde sıkça tekrarlanan bir “deja vu”ydü adeta; 1977 1 Mayıs’ı, Sivas’ın Madımak’ı, Ankara Garı’ndaki 10 Ekim gibi… Bu senaryo hiç değişmiyordu!

Yeri geldi soralım: Katliam mahallini gösteren kameraları o gün neden çalışmıyordu?

78’lilerin sözcüsü Celalettin Can, Kültür Merkezi’nin bahçesinde konuşma yaparken, herkesin sorduğu konuyu yüksek sesle dile getirmişti: “Üç insan basın açıklaması yaptığında onlarca, bazen yüze yakın polis açıklamacıları adeta boğarcasına kuşatmaya alırken, 330 insanın basın açıklaması yaptığı, üstelik Kobanê’ye gitmek gibi netameli bir konuda basın açıklaması yaparken ne hikmetse ortada polis yoktu. Bu oyun bize yabancı değildi. 1978 İstanbul üniversitesi önündeki katliamdan biliyorduk biz bu oyunu.”

Hatırlıyor musunuz? Olaydan iki gün önce IŞİD İstanbul’da kıldırdığı toplu bayram namazında tehditler savurmuştu…

Hatırlıyor musunuz? AKP’nin ülkeyi uçuruma sürükleme planı pratikleştiriliyordu…

* * * * *

Böylesi vahşetlerin sihirli sorusu “kime yarar”dır. Yanıtı da basittir: Suruç’ta alınmak istenen “siyasi sonuç” AKP planının bir parçası ve “Çözüm Süreci” denilenin düğümlenmesiydi!

Ayrıca bu saldırı, Kürtlere ve Kobanê’de kurulan umuda batıdan, gençlerden gelecek destekleri marjinalize etmek yanında egemen şiddetin/ korkunun etkili politik araç olduğu bilinciyle yapıldı. Sadece nefret hüküm sürsün ki, keseler iktidar ve parayla dolsun diye!

Kardeşleşmeye yapıldı bu saldırı. “Birbirinizle dost olamazsınız, düşman olabilirsiniz” demek için!

Bu bağlamda Kobanê’nin yeniden inşası sürecine katılmak isteyen sosyalist gençlerin konakladığı yeri kimin patlattığını anlamak için çok zeki olmaya gerek yok!

“O yaptı, bu yaptı” diye ahkâm kesmeye gerek yok; her şey gayet net!

Bu tamı tamına kanla beslenenlerin, kanla beslenenleri koruyanların, göz göre göre IŞİD’le kafa kol teması kuranları eseridir.

Garip Çelik’in, “Bomba patladıktan sonra yoldan geçen araçlara yaralılar taşınmak istendi. Araçlar sivil polis aracıymış, silah çektiler insanlara,” notunu düştüğü devlet destekli katliamdır; fail(ler)inin bulunamayacağı patlamadır.

* * * * *

Kobanê ile dayanışmak için Kadıköy’de, Taksim’de boncuk yapıp, satan gençler katledildi.

Kadıköy’de takı ve boncuk satarak kazandığı para ile oyuncak alan Mimar Sinan Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi öğrencisi 20 yaşındaki Hatice Ezgi Saadet’i ve Kocaeli Üniversitesi Hukuk Fakültesi öğrencileri Nuray Koçan ve Nazlı Akyürek’i “terörist” ilan etmek mi?

Bu devlet yalanıdır; inandırıcı değildir; olamaz da!

Böylesi bir yalan hastalıklı AKP zihniyetini olanca çıplaklığıyla açığa çıkartır ve kimin ne olduğunu gösterir!

İnsanlığın tükendiği yerdeki acının tarifi yoktur!

Hasılı Hasan Hüseyin’in “Kandan Kına Yakılır mı?” dizelerindeki üzeredir[2] hemen her şey. Malum egemen caniliğin, kana susamışlığın ne dili, ne dini, ne ırkı vardır!

Ya da kirli bir savaşın bir cephesinde yaşatılan Suruç, herkese “Devlet kurmak böyle bir şeydir,” gerçeğini anımsatıyordu.

Hatırlayın, Ahmet Davutoğlu, 8 Ağustos 2014 günü Musul Konsolosluğu’nu basarak 49 kişiyi rehin alan IŞİD’in, “Öfkeyle bir araya gelmiş insan topluluğu oldukları” vurgusuyla “Sünnî Araplar dışlanmasaydı bu öfkenin birikmeyeceği”ni ifade etmişti.

Bölgede kaos olduğunu dile getirerek, “IŞİD radikal, terörize bir yapı olarak görülebilir ama katılanlar arasında Türkler, Araplar, Kürtler vardır. Oradaki yapı, daha önceki hoşnutsuzluklar, öfkeler büyük bir cephede geniş bir reaksiyon doğurdu,” diye eklemişti…

Aynı günlerde IŞİD’in yayın organı ‘Takva Haber’, Davudoğlu için, “Dışişleri Bakanı’nın açıklamaları, İslâm devleti gerçekliğini ve arkasındaki halk gücünü bir kez daha ortaya koydu,” biçimindeki yorumuyla hoşnutluklarını dile getirmişti.

Davudoğlu’nun “öfkeli çocuklar” açıklaması kamuoyunda şiddetli tepkiyle karşılaşınca, “olayın oluş seyri açık bir terör olayı ve büyük ihtimalle canlı bomba ile gerçekleşen vahşice, lanet ettiğimiz, sadece lanet etmekle kalmayıp sorumluların bulunup cezalandırılması iradesine sahip olduğumuz bir terör olayıyla karşı karşıyayız,” diye te’vil etmişti sözlerini ama nafile! Niyeti ve olayları okuyuş biçimi, ilk “lapsus”unda kendini ele vermişti bir kere!

* * * * *

Verilerin ışığında AKP ile IŞİD’in ortak yapımıdır Suruç ve de Ahmed Arif’in dizeleriyle, “bunlar,/ engerekler ve çıyanlardır,/ bunlar,/ aşımıza, ekmeğimize/ göz koyanlardır,/ tanı bunları,/ tanı da büyü” dedirtendir.

2 Temmuz gibi, 19-26 Aralık gibi, 28 Aralık gibi “ve düşerken/ özgürlük renginde bir gülüş vardı yanağımızda” dedirten katliamdır; “Oh olsun” diyenlerin de olduğu (Bu kadar vicdanınız köreldi sizin??? ) alçaklıktır; terördür!

Kara, kapkara bir gündür; Kobanê’ye oyuncak taşırken katledilenler yüreğim(iz)i yakmıştır; katliamdır; sorumlusu da faşist, barbar ırkçılardır.

Sivas ve Gazi’de Alevî toplumuna dönük katliamlar; on yıllardır süren bir savaş; aydınların nokta eylemlerle bir bir öldürülmesi; faili meçhuller; Roboskî ve Reyhanlı’daki vahşettir…

Bu çerçevede de Türkiye’nin sürüklendiği karanlıgı gözler önüne seren katliam; sivillere yönelik bir saldırıdır ve “ama”sı, “fakat”ı yoktur.

Hangisinin adını aklım(ız)da tutabilirim/z ki artık: Ethem? Berkin? Özgecan? Lice? Gezi? Roboskî? Madımak? Metin Lokumcu? Uludere? Reyhanlı? Soma? Ermenek? Suruç...

Herkesin malumu olduğu üzere: Türkiye’de devletin en çok kullandığı aksesuar at gözlüğüdür.

Suruç’ta at gözlüklerini takan devlet için bu başlangıçtı. Ardından her şey daha da karışacaktı. Devamı geldi de; 10 Ekim’di; Ankara Garı’nın önüydü…

* * * * *

Şimdi soru(n) şudur: Herkesi... Hepimizi... Öldürebilir misiniz acaba?

Pablo Neruda’nın, “halkımın damlayan kanını gördüm/ ve ateş gibi tutuşuyordu/ her damla!”; Ataol Behramoğlu’nun, “cellat uyandı yatağında bir gece/ ‘tanrım’ dedi ‘bu ne zor bilmece: öldürdükçe çoğalıyor adamlar/ben tükenmekteyim öldürdükçe’...”; Ahmed Arif’in, “vurun ulan,/ vurun,/ ben kolay ölmem./ ocakta küllenmiş közüm,/ karnımda sözüm var/ hâldan bilene”; Savaş Ezgi’nin,“eriyen bedenimi düşünme,/ göğü giydim üstüme./ yüzünü asma kederine anam,/ yiğitler bitmez bizde./ bir ateş olup yaksa da gidişiniz,/ analar biter mi?/ ölüm toplasa da çiçekleri,/ çiçekte tohum biter mi?” dizeleri eşliğinde elbette hayır!

Onlar, “Hayal gücü iktidara” diyen Paramaz Kızılbaş’ın yoldaşlarıydılar…

Coğrafyamızın aydınlık yüzleriydi...

Gelecek umutlarımızdı hepsi...

“Yaşamak şakaya gelmez” demişti Nâzım Hikmet bir şiirinde. Öyle yaptılar, büyük bir ciddiyetle yaşadılar. İşleri güçleri yaşa(t)mak oldu.

Hasan Hüseyin’ce, “elbet bir bildiği var bu çocukların, kolay değil öyle genç ölmek” dedirtircesine!

* * * * *

Suruç’tan sonra “Nasılsın” diye sormayın. İyi değilim, iyi olmayacağım, iyi olmayın!

Görüntüler... Etten ve kandan... Elleri, ayakları donuyor insanın… Çözünüyor, sanki kaslarına bir titreme yapışıyor. Et ve kan… Parça parça; birleşince, insan!

Ahmet Telli’nin ‘Bekle Beni’ şiirinden bir parça düşüyor aklıma: “ama acılara alışılmaz/ bir şeyler var değişecek/ bir şeyler var/ değiştirmemiz gereken/ önce acılardan başlanacak”

Sonra da şiirin devamı: “beş on yıl dediğin/ pek kolay geçmeyebilir/ üstelik bu savaş/ bu kahredici kıyım/ bitmeyebilir daha uzun süre

ama sen sahip çıkarak/ yaşama ve sevince/ bekle beni küçüğüm/ acılar bitecek bir gün/ sevgiler çiçek açacak”

Evet, elbet bir gün bu acılar bitecek ve kazanacağız; “Özgürlüğün geldiği gün O gün ölmek yasak!” dememiş miydi Cemal Süreya!

* * * * *

Nâzım Hikmet’in, “günler ölüm haberleriyle geliyor./ düşman haşin, zalim ve kurnaz./ ölüyor insanlarımız/ - ne kadar çok -/ en güzel dünyaları/ yaktık ellerimizle/ ve gözümüzde kaybettik ağlamayı,” dizeleri eşliğinde “Hep biz mi öleceğiz?” dedirtendir.

Bana sağcılar suç işliyor dedirtemezsiniz” denmesinden bu yana, hatta daha da öncesinden başlayarak, hep biz(ler) katledildik ve hep siz katlettiniz!

Bir türlü kan dökmeye doymadınız! Çünkü kansız yapamayan vampirler gibisiniz. Ölümlerle varsınız; öldürmeyince yaşayamıyorsunuz![3]

Yeter artık, hep biz mi öleceğiz!

* * * * *

Söylesen tesiri olmayan, sussan gönlün rahat etmeyeceği vahşeti unutmayıp/ unutturmayacağız; 4 Tıp, 6 Hukuk, 6 Sosyoloji ve 8 Psikoloji öğrencisi katledildi bu vahşi saldırıda...

‘Sivas’ı, ‘Maraş’ı, ‘Auschwitz’i, ‘Treblinka’yı, ‘11 Eylül 2001’i, ‘Hiroşima’yı, ‘Nagazaki’yi, ‘Srebrenica’yı anımsattı yaşatılanlar; “Yok başka bir cehennem yaşıyorsunuz, yaşıyoruz işte,” dedirterek!

Devrimci dayanışma ruhuyla kenetlenen yiğit insanlardı; Hasan Hüseyin’in “ne kadar da özlemişiz gökyüzüne kansız bakmayı!” dizelerini doğrulayanlardı...

Değil mi ki, “ve kuytularda, dağlarda, alanlarda/ akıtılan ve akıp gelen kanlarda/ bir sabah büyük büyük ateşler yanınca/ eller temizlenecektir/ bir tören olacaktır/ ölülerimiz toplanacaktır,” demişti Turgut Uyar…

Sözün bitirildiği çağdayız.

Yılmayacağız, sinmeyeceğiz, unutmayacağız!

İyi değilim/z, iyi olmayacağım/, iyi olmayın/ız.

Aşkolsun size çocuklar aşk olsun!

* * * * *

Suruç’un bize öğrettiği Marquis de Vauvenargues’in, “Büyük işler başarmak isteyen kimse, ölüm yokmuş gibi davranmalıdır”; Aristoteles’in,“Kahraman çevresine ölüm yaymaz ama ölüme meydan okur,” saptamaları eşliğinde “Dayanışma”, “Kardeşlik” ve “Kahraman”lıktır…

* * * * *

Bir topluluğu oluşturanların duygu, düşünce ve ortaklıkla karşılıklı olarak bağlanmasıdır dayanışma; çaresizliği aşmak için uzatılan bir el, söylenen bir sözdür.

“Tesanüd”dür dayanışma; ses(imiz)i, ışık(ımız)ı, şarkı(larımız)ı, gülüş(ümüz)ü, kardeşlik(imiz)i yan yana getiren bir inceliktir…

İnsan(lar)ın, birbirini kollaması, gözetmesi, tek yürek, tek yumruk olması hâlidir; “Bir elin nesi var iki elin sesi var,” diyen praksistir; tarih hatırlamadır, yaşatmaktır.

Eduardo Galeano’nun hakkında, “Hayır işlerine inanmıyorum. Dayanışmaya inanıyorum. Hayırseverlik çok dikey. Yukarıdan aşağı iniyor. Dayanışma yataydır. Ötekine saygı duyar,” notunu düşerken Bertolt Brecht’in dizelerinde betimlediğidir:

“dayanışma/ haydi unutmayalım/ nereden biz gücü alırız/ hem açken hem de tokken/ haydi unutmayalım/ bu dayanışmayı

işçileri tüm dünyanın/ bir amaçta birleşsin/ dünyadaki nimetleri/ hep beraber paylaşsın

haydi unutmayalım/ nereden biz gücü alırız/ hem açken hem de tokken/ haydi unutmayalım/ bu dayanışmayı

zenci, beyaz, sarı, esmer/ birleşen özgür olur/ kendileri konuşsalar/ halklar hemen dost olur

haydi unutmayalım/ nereden biz gücü alırız/ hem açken, hem de tokken/ haydi unutmayalım/ bu dayanışmayı

işçileri tüm dünyanın/ birlikten kuvvet doğar/ senin kızıl birliklerin/ her türlü zulmü boğar.

haydi unutmayalım/ soruyu somut soralım/ hem açken, hem de tokken/ bu dünya kimin dünyası?/ gelecek kimindir?”

Ve nihayet Che Guevera’casından, “Dayanışma ezilenlerin inceliğidir”!

Suruç’takiler böylesi bir inceliğin cüretkâr çocuklarıydılar…

* * * * *

William Shakespeare’in, “Zulüm önce zalimi çürütür/ Bunca kötülük, nefret, kin/ Gün gelir orman bile yürür/ Onu alaşağı etmek için” dizelerindeki üzere halkların kardeşliği içindi bu cüret; enternasyonalizm içindi…

Kolay mı? Kardeşleşme dünyayı güzelleştirendir ve rengi her daim kızıldır.

Ezilenlerin kardeşliği, ebedi ortaklıktır.

Zorlukların orta yerinde vefalı olabilmektir kardeşlik; emektir; bir bağ, maddi-manevi bir güçtür; yani hemen her şeydir...

Yani kapitalist yabancılaşmanın imkânsız kıldığını zannetse de; insan(lık) için “olmazsa olmaz”dır; “yarin yanağından gayrı her yerde her şeyde hep beraber” olabilmektir; fedakârlıktır; kenetlenmek ve göze almaktır.

Ya da Ersin Türkkul’un, ‘Kardeşlik Adına’ başlıklı şiirindeki dizelerdir: “sen bana kürtçe bir gül ver/ ben seni türkçe seveyim,/ sen bana newroz çiçekleri topla mezopotamya’da,/ ben sana türkçe karanfil toplayayım anadolu’nun ovalarında,/ sen bana kürtçe “berxemin lori” de,.../ ben sana türkçe “ağlama yar”/ türküsünü diyeyim!//

sen bana Kürtçe bir gül ver/ ben seni türkçe seveyim.../ gel kaydol ömrüme/ haylazistan işci partisi yüregim

herkezim ol... hiç kimsem çok/ yalnızlığın sokak köpegiyim/ sen bana Kürtçe bir gül ver/ ben seni türkçe seveyim...”

Tam da böyleydi Suruç’takiler için kardeşlik, “Ben burdayım, yanındayım” diyebilmekti cehennemde bile!

* * * * *

Ve nihayet Nihat Behram’ın, “Ne barbarın tehdidi, ne dişleri kıran elektrik/ Dalga dalga yayılan o rüzgârı durdurabilir/ Bu direniş senin için ey halk/ Bu çığlık senin kollarınla,” dizeleriyle hepimize/ herkese seslenen Onlar “Şehit” falan değil; devrimin ölümsüz kahramanlarıdır!

Bertolt Brecht’in, “Toplumca ihtiyacımız olan şey, yeni yeni kahramanlar yaratmak değil, kahramanlara ihtiyacı olmayan bir toplum yaratmaktır,” diyerek “Ancak ne yazıktır ki hâlâ kahramanlara muhtacız,” diye eklediği koordinatlarda kahraman, cesur ve mücadelecidir.

Kahramanlar, küçük ve ezik dünyamızın kurtarıcılarıdır; imgesi içimizdeki sürekli azalan ülküye bağlılık duygusunun sesidir.

Kimi insanlar düzene uyum sağlayıp benimserken; kendilerinin güvende olduklarını zannederler. Kimileri de hem bunun tam tersine yeryüzünde zorlanması gereken tüm noktaları zorlayıp; akıntıya karşı kürek çekerek kahraman olurlar.

Hannah Arendt, “The practise of violence changes the world, but most probable change is to a more violent world/ Şiddet pratiği dünyayı değiştirir, ama en olası değişim daha şiddetli bir dünyaya doğrudur,” diye uyarsa da kahramanlar, bükülen boynumuzun, eğilen başımızın dik durması gerektiğini; cesur olmamız, sabırlı olmamız gerektiğini hatırlatır hep biz(ler)e.

Örnek alınan, cesaret ve ilham veren, yaşam enerjisini tazeleyen ve devam etme isteği veren kahramanlık için ilk şart cesur olmaktır. İkinci şart ise dürüst olmaktır. Çünkü o, ideal egodur; “imgesel özdeşleşme”dir; birleştirici bir üst kimliktir.

Her hikâyenin bir kahramana ihtiyacı vardır. Malum yenilgiye uğratılmışların, ezilenlerin Don Kişot’a ihtiyacı vardır.

Walter Benjamin’in ifadesiyle, “Kahraman, modernizmin gerçek öznesidir. Bu, modernizmi yaşamak için kahramanca bir tutumun gerekli olduğu anlamına gelir. Balzac da bu düşünceyi savunmuştu. Balzac ve Baudelaire, bu düşünce aracılığıyla romantizme bir karşıtlık oluştururlar. Romantizmin özveriyi ve kendini adamayı yüceltmesine karşılık, onlar tutkuları ve karar verebilme gücünü yüceltirler.”

Kolay mı? İnandıkları için varolmaktır kahramanlık.

Kahraman, ölümü en az düşünen insandır; bununla birlikte ölümle burun buruna yaşayandır.

Kahramanlar, ödeyenlerdir; bir anlamda da hayatını ortaya koyarak “kaybedendir”!

Kahramanlar, yapmaları gerekeni yaparlar, onlara dublaj yapamaz kimse; fiilleriyle var olurlar. Bunun içindir ki yapamadıklarımızı yapana kahraman denir…

Sonunu düşünenin olamayacağı şeydir kahraman; malum Farsça’da “yiğit kişi” anlamına gelir “kahraman” sözcüğü.

Herkes sustuğunda yumruğunu sıkıp ortaya çıkan, bu dünyadan olan ama diğerleri gibi düşünmeyen kişidir o.

Kahraman, yaşamımızı yangın yeri olmaktan kurtarandır; “Hakkını verdim yaşamın” demektir

Kahramanın cesedi gömülmez ama yine de birden fazla kabri vardır.

Evet bir gün gelecek, kahramanlar olmayacak, buna gerek kalmayacak; işte o güne dek kahramanlara muhtacız…

Ve asla unutulmamalıdır ki Yaşar Kemal’in, “Gözleri kocaman çocuk için değer… Mücadeleye değer… Bir hayat pahasına da olsa; değer!,” ifadesini anımsatan Suruç; Nâzım Hikmet’in, “İnanın: Güzel günler göreceğiz çocuklar/ Güneşli günler göreceğiz./ Motorları maviliklere süreceğiz, çocuklar,/ ışıklı maviliklere, süreceğiz,” haykırışı ya da savaş ve zafer narasıdır.

Ondan hepimizin tereddütsüzce öğrenmesi gerekiyor…

* * * * *

Bu minvalde diyeceklerimi tamamlıyorum…

Acı çektiğimiz doğrudur; en az acımızı öfkeye dönüştürdüğümüz kadar!

Hayır acılarımız için sadece gözyaşı dökmekle yetinmeyeceğiz; elbette öfkeleneceğiz!

Ümit İlter’in, “yanar kavrulur bedenimiz sevdiklerimiz/ yanar kavrulur/ külümüz kalır geriye rüzgârda savrulur/ sözümüz kalır/ bir de öfkemiz, bir de öfkemiz, bir de öfkemiz/ öfkeliyiz/ kül savrulur, söz kalır, öfke büyür/ büyüyor,” dizelerini terennüm ederek hüznün bizi teslim almasına göz yummayacağız.

Bizi, vareden öfke dolu acının biz(ler)i daha güçlü kılacağı gün gibi aşikârdır.

Mezar başında dökülen gözyaşlarıyla, haykırışlarla sınırlanamayız.

Yüreğimizin başındaki acıları unutup/ unutturmayacağız. Lev Tolstoy’un, “Bir insan acı duyarsa canlıdır. Başkasının acısını duyarsa insandır”; Konfüçyüs’ün, “Nasıl ki elmas yontulmadan mükemmelleşmezse, insan da acı çekmeden olgunlaşamaz”; Jean-Paul Sartre’ın, “Duyduğum acıyı göstermemek yetmiyordu, acı duymamak gerekiyordu,” uyarılarını “es” geçmeyeceğiz![4]

Unutulmuş şeylerin yenileceği bilinciyle, unutmayacağız/ unutturmayacağız!

Bize reva görülen acıları unutmamak, Onları ölümsüzleştirmektir; Bertolt Brecht’in, “İnsan, ancak onu düşünen hiç kimse kalmadığı zaman gerçekten ölür,” saptamasındaki üzere…

“Post mortem nihil est/ Ölümden sonra hiçbir şey yok”, “Nascentes morimur/ Doğumdan itibaren ölüyoruz”, “Buraya kadarmış”, “Hayat işte, bir varmış bir yokmuş” diyenleri ciddiye alamayız, almıyoruz, almayacağız!

Ölüm(süzlük)ün felsefesi bu değil, olamaz da elbet…

Sokrates felsefeyi (yani felsefenin bütününü) “ölüm için hazırlık” olarak tanımlarken; ‘Eşkıya’ filmindeki Baran’ın, “Korkma, sadece toprağa gideceksin... Sonra toprak olacaksın... Sonra sularla birlikte bir çiçeğin bedenine yürüyeceksin... Oradan özüne ulaşacaksın... Çiçeğin özüne bir arı konacak... Belki o arı ben olacağım,” sözlerini hatırlayacaksınız.

“Cennete ve cehenneme, hurilere, kaynayan kazanlara” yani ölüme mündemiç hurafelere aldırmayın sakın ola!

Edip Cansever’in, “En büyük limanlara demirlemiş/ En büyük gemiler gibi/ Kımıldamıyor gözbebekleri/ Ölü mü denir şimdi onlara,” dizeleriyle tariflenen ölüm(süzlük) biz devrimciler için “son” denilen yerde yeniden hayata, kavgaya dönme ihtimalidir.

“Nasıl” mı?

Başrolünde Nicole Kidman’ın olduğu ‘Diğerleri/ The Others’ filmindeki kadın hizmetçinin, “Hepimiz bir arada yaşamak zorundayız: canlılar ve ölüler,” deyişindeki üzere…

Biz hep beraber yaşıyoruz: Suruç’takiler, Roboskî’dekiler, 10 Ekim’dekiler ve benzerleri…

O hâlde kim öldü diyebilir Onlara?

Sakın unutmayın biz yani mücadelemiz var olduğu sürece “Ölüm yoktur”.

Böylesi bir ölüm(süzlük), tarihimizi oluşturan temel bir dinamiktir. Çünkü Onlar tarihi kanlarıyla sulayarak yeşertirler.

İşte tam da bunun içindir ki ölüm(süzlük)le hayat yeşerip, çoğalır; “Yaşamıyor olmak hiç de korkunç bir şey değil; bunu tam anlamıyla kavramış bir insan için hayatta katlanılamayacak hiçbir şey yoktur,” diyen Epikuros’un ifadesindeki üzere…

Bu da Franz Kafka’nın, “Di jiyîane de ji insan re tirsa herî mezin, însane/ İnsanın dünyadaki en büyük korkusu, insandır,” diye tarif ettiği tabloda korku hayal gücünü beslerken; kimseye “Eyvallah”ı olmayanın, kimseden de korkusu yoktur.[5]

İnsanlığın en eski ve en güçlü duygusudur korku; en eski ve en güçlü korku da bilinmeyenin korkusudur.

Korkaklar ecelleri gelmeden, her gün ölürler; ölümsüzler için bu bir keredir; çünkü Onlar korkusuz yaşarlar.

Tam da bunun için “Umut, cesaretin yarısıdır,”der Honore de Balzac, “Fac et spera/ Çalış ve ümit et” ilkesinden hareketle…

Kolay mı?

Ernest Bloch’un, “Bütün insanların yaşamını gündüz düşleri kateder boydan boya”; Gustave Flaubert’in, “Umutsuzluk, kendini bile sevmemektir,” notunu düştükleri umut, gelecekten ödenmek üzere alınmış borçtur.

10 Temmuz 2017 18:50:56

N O T L A R

[*] 20 Temmuz 2017 tarihinde İstanbul’da Mehmet Ayvalıtaş Parkı’ndaki Suruç Anması’nda yapılan konuşma... Kaldıraç Dergisi, No:193, Ağustos 2017…

[1] Fyodor Dostoyevski.

[2] “vurma dedim vurulursun/ kandan kına yakan var mı?/ kandan kına bre yezit/ yakınıp da onan var mı?/ sen yarını ne sanırsın/ yarın vuran bre yezit/ bu dünyada barınır mı?

nasıl kıydın şu sabaha/ ürkmedi mi ellerin/ ellerin bre yezit/ ekmekten korkmadı mı?/ nasıl kıydın şu insana/ kolların bre yezit/ kırılıp sarkmadı mı?

kanlı el kanlı ekmek/ sofra değil leş başı bu/ sofra değil bre yezit/ sardı dünyayı kokusu/ sevmek ağlamak gülmek/ hakkın değil bre yezit/ seninki kahpe korkusu

akrep desem yılan küser/ yılan desem sırtlan kızar/ soyun sopun bre yezit/ bu susar o susar/ susmaların bre yezit/ elbette ki bir sonu var

nasıl kıydın şu güzele/ yok mu senin sevenin/ sevenin bre yezit/ şu dünyada tek sevenin/ nasıl kıydın şu cana/ sevilenin bre yezit/ sevilenin yok mu senin

yaratanım dünya dünya/ yaşatmaktan bıkılır mı?/ kan dökerek bre yezit/ el içine çıkılır mı?/ nasıl kıydın şu yarına/ kandan kına bre yezit/ kandan kına yakılır mı?” (Hasan Hüseyin Korkmazgil.)

[3] Şöyle derdi Onat Kutlar: “şimdi sessiz duruyoruz kıyısında bir düşüncenin/ unutmamak için çünkü unutuşun kolay ülkesindeyiz/ ölü balıklar geçiyor kırışık bir denizin sofrasında/ ve ellerinde fenerleriyle benim arkadaşlarım/ durmadan düşünüyorum/ ne kadar çok öldük yaşamak için.”

[4] “Acı, bir olaydır. Başınıza gelir ve onunla nasıl baş edebiliyorsanız öyle baş edersiniz.” (Hugh Lauri, Silah Tüccarı, Çev: Övgü İçten, İthaki Yay., 2. Baskı, 2010, s.14.)

[5] “Korkusuz kişinin gözlerinde gün ışığı gibi parıldar tehlike.” (Euripides.) 

44064

Temel Demirer

Hakkında

Objektifiz ama tarafsız değiliz. Tarafsız olmak korkaklıktır. Çünkü insan doğru ve yanlış arasında tarafsız olamaz.BiyografiKendimden söz etmenin pek anlamlı ve “şık” olmadığına inanan biri olarak çok düşündüm...
Ne yazacağımı kestiremedim...
Ve nihayet şunları diyebilmenin en doğrusu olduğuna karar kıldım...
“İnsana ait hiçbir şey bana yabancı değil,” diyen(lerden);
dünyaya aşağıdan bakan(lardan);
kendi kuşağımla müthiş bir serüveni yaşayan(lardan);
yaşadıklarımdan asla pişman olmayan(lardan);
ve hatta yaşadıklarımı yaşamış olmayı bir onur ve şans addeden(lerden);
John Maxwell’in, “İnsanlar, onları ne kadar umursadığımızı bilmedikçe, ne kadar bildiğimizi umursamazlar...”; Bertolt Brecht’in, “Yenilgilerimiz, rezalete karşı savaşa katılanlarımızın yeterince kalabalık olmadığından başka bir anlama gelmez”; V. İ. Lenin’in, “Silah kullanmasını öğrenmeyen, silah elde etmeye çalışmayan bir ezilen sınıf, ancak köle muamelesi görmeye layıktır,” sözlerine müthiş değer veren(lerden);
sevdasız kavga, kavgasız sevda olmaz diyen(lerden);
bir afet-i devrana aşık olan(lardan);
hâlâ “tek yol devrim” gerçeğine bağlı olan(lardan);
ve nihayet “Yeryüzü Aşkın Yüzü Oluncaya Dek!” diyen(lerin) safındaki sıradan, vasıfsız, herhangi biriyim...
54 tevellütlüyüm... Kemal’den olma Necla’dan doğmayım... Çorum ili Kale mahallesi nüfusuna kayıtlıyım...
Okur yazarım...
Ve nihayet hâlen “sakıncalı” dedikleri(nden) ve GBT’lerindeyse sabıkalıyım...
11.01.2004 14:32:09, Ankara.

TÜRKİYE’DE YAYINLANAN KİTAPLARIM

* GÖZ GÖRMEZ BİLİNÇ GÖRÜR, Hazırlayan: Mehmet Özer, Nota Bene Yay., 2012, 152 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* ORTADOĞU: YALANCI BAHAR, Derleyen: Babür Pınar-Recai Ulutaş, Nitelik Kitap, 2012, 448 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* ALMANAK-2009 ANALİZLERİ, Sosyal Araştırmalar Vakfı Kitaplığı, İstanbul-2011, 434 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* BEYOND GLOBALIZATION – WORLD LEARNING/ INTERNATIONAL HONORS PROGRAM TURKEY READER 2011/12, Derleyenler: Yücel Demirer - Sibel Özbudun, 2011, 476 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif), (“Geopolitics of Turkey in the US-EU-Mideast Triangle”- Temel Demirer)


* EMPERYALİZM VE ULUSAL SORUN, Derleyen: Babür Pınar-Muzaffer İlhan Erdost, Nitelik Kitap, 2011, 335 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* İSMAİL BEŞİKÇİ, Derleyenler: Barış Ünlü-Ozan Değer, İletişim Yay., 2011, 589 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* SESİNİ YİTİREN ŞEHİR SİVAS, Editör: Mehmet Özer, Çankaya Belediyesi Yay., Temmuz 2011, 304 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* ALMANAK-2009 ANALİZLERİ, Sosyal Araştırmalar Vakfı Kitaplığı, İstanbul-2010, 659 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* KRİZ, KAPİTALİZM, İSYAN, Ütopya Yay., 2010, 559 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* KRİZ VE HAYAT YAZILARI: BİR TAŞ DA SİZ ATIN, Ütopya Yay., 2010, 464 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* ASLOLAN DEVRİMİN GÜNDEMİDİR, Kaldıraç Yay., 2010, 784 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* TEKEL DİRENİŞİ DERSLERİ 2010-SENDİKALARIMIZI GERİ ALACAĞIZ, Kaldıraç Yay., 2010, 206 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* LATİN AMERİKA: İSYAN HEP VARDI!, Sibel Özbudun (der.), Kaldıraç Yay., Ocak 2010, 661 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* KUŞATMAYI YARMAK: EĞİTİM, BİLİM VE AYDINLAR, Kaldıraç Yayınevi, Ekim 2009, 392 sayfa, Temel Demirer-Sibel Özbudun.


* ALMANAK-2008 ANALİZLERİ, Sosyal Araştırmalar Vakfı Kitaplığı, İstanbul-2009, 608 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* HAK(SIZLIK), HUKUK(SUZLUK) MU? “SUÇUMUZ İNSAN OLMAK”!, (Sibel Özbudun’un önsözüyle), Kardelen Yay., Nisan 2009, 365 sayfa, Temel Demirer.


* HRANT’IN KATİL(LER)İ… (Sait Çetinoğlu’nun önsözüyle), Pêrî Yayınları, Şubat 2009, 336 sayfa, Temel Demirer.


* LİBERALİZM/MUHAFAZAKÂRLIK KISKACINDA KADIN, Kaldıraç Yayınevi, Şubat 2009, 237 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* ALMANAK-2007 ANALİZLERİ, Sosyal Araştırmalar Vakfı Kitaplığı, İstanbul-2008, 456 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* “HAYIR, EVET’TEN ÖNCE GELİR”! HUKUK(SUZLUK) YAZILARI, Ütopya Yay., Mayıs 2008, 496 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* “SÖYLENECEK YALAN KALMADI” İNSAN HAK(SIZLIK)LARI, Ütopya Yay., Mayıs 2008, 510 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* LATİN AMERİKA’DA İSYANIN TARİHİ, Hazırlayan: Sibel Özbudun, Ütopya Yay., 2008, 549 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* KÜRESEL KAPİTALİZMİ MEŞRULAŞTIRAN SÖYLEMLER, Editör: Fikret Başkaya, Özgür Üniversite Kitaplığı: 67, Maki Yay., 2008, 218 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* YABANCILAŞMA VE..., Ütopya Yay., 2008, 316 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)
* ALMANAK-2006 ANALİZLERİ, Sosyal Araştırmalar Vakfı Kitaplığı, İstanbul-2007, 654 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* MİLLİYETÇİLİK, YURTSEVERLİK VE SOL, Editör: Fikret Başkaya, Özgür Üniversite Kitaplığı: 65, Maki Yay., 2007, 212 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* LATİN AMERİKA’DAKİ GELİŞMELER, TMMOB İnşaat Mühendisleri Odası Ankara Şubesi, Ankara-2007, 34 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* KÜRESELLEŞME, KADIN VE ‘YENİ’-ATAERKİ, Ütopya Yayınevi, Ankara-2007, 228 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* İMPARATORUN SOYTARISI EGEMEN MEDYA, Ütopya Yayınevi, Ankara-2007, 319 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* ALMANAK-2005 ANALİZLERİ, Sosyal Araştırmalar Vakfı Kitaplığı, İstanbul-2006, 439 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* “DERİN” MİLLİYETÇİLİĞİN SİYASAL İKTİSADI, Ütopya Yayınevi, Ankara-2006, 384 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* MAFYA NARKOEKONOMİ VE SUSURLUK / ŞEMDİNLİ, Ütopya Yayınevi, Ankara-2006, 379 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* AVRUPA BİRLİĞİ VE “ÇOKKÜLTÜRCÜLÜK YALANI, Ütopya Yayınevi, Ankara-2006, 444 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* EĞİTİM ÜNİVERSİTE YÖK VE AYDIN(LAR), Ütopya Yayınevi, Ankara-2006, 543 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* KIYAMETE ÇEYREK KALA! EKOLOJİ YAZILARI, Ütopya Yayınevi, Ankara-2006, 501 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* DÜNYAYI ISITAN LATİN ATEŞİ, Özgür Üniversite Kitaplığı, Maki Yayınevi, Ankara-2006, 302 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* LATİN AMERİKA YERLİLERİ: TEK BİR HAYIR, YÜZLERCE EVET, Anahtar Kitaplar Yayınevi, İstanbul-2006, 368 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* KAVRAM SÖZLÜĞÜ-SÖYLEM VE GERÇEK (1), Özgür Üniversite Kitaplığı, Maki Yayınevi, Ankara-2005, 709 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* ALMANAK-2004 ANALİZLERİ, Sosyal Araştırmalar Vakfı Kitaplığı, İstanbul-2005, 464 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* LATİN AMERİKA BAŞKALDIRIYOR, Ütopya Yayınevi, Ankara-2005, 416 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* ELVEDA NİSYAN, MERHABA İSYAN, Ütopya Yayınevi, Ankara-2005, 558 sayfa, Temel Demirer.


* KÜRESEL İNTİFADA, Ütopya Yayınevi, Ankara-2005, 592 sayfa, Temel Demirer.


* “YENİ DÜZEN(SİZLİK)”DEN BAŞKALDIRIYA, Ütopya Yayınevi, Ankara-2005, 592 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* YENİ ROMA: TERÖRİST ABD-IV. KİTAP, Tohum Yayınevi, İstanbul-2004, 270 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* KÜRESELLEŞME VE İMPARATORLUK: “YENİ EKONOMİ”DEN ÖNLEYİCİ SAVAŞA...-III. KİTAP, Tohum Yayınevi, İstanbul-2004, 382 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* KÜRESELLEŞMENİN TİRANLIĞI: NE, NİÇİN, NASIL?-II. KİTAP, Tohum Yayınevi, İstanbul-2004, 384 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* YENİ MUHAFAZAKÂRLIK YOĞUNLAŞIRKEN KÜRESEL VAHŞET-I. KİTAP, Tohum Yayınevi, İstanbul-2004, 334 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* ABD SALDIRGANLIĞI: IRAK VE ÖTESİ-III. KİTAP, Ütopya Yayınevi, Ankara-2004, 304 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* 11 EYLÜL’DEN AFGANİSTAN’A ABD İMPARATORLUĞU-II. KİTAP, Ütopya Yayınevi, Ankara-2004, 287 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* KOVBOYUN SÖMÜRGE İMPARATORLUĞU-I. KİTAP, Ütopya Yayınevi, Ankara-2004, 346 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* SAKLANMAYA ÇALIŞILAN BİR MEŞALE: İBRAHİM KAYPAKKAYA, Umut Yayıncılık, İstanbul-2003, 232 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* İSYANIN ADI: FİLİSTİN-İNTİFADA KAZANACAK!, Ütopya Yayınevi, Ankara-2002, 479 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* XXI. YÜZYILLA GELENLER: SÖYLENCELER VE GERÇEK, Ütopya Yayınevi, Ankara-2002, 447 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* SOSYALİST MÜCADELE ETİĞİ, Özgür Üniversite Kitaplığı, Maki Yayınevi, Ankara-2001, 336 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* KÜRESELLEŞME VE TERÖR (TERÖRİZM, SALDIRGANLIK, SAVAŞ) II. KİTAP, Ütopya Yayınevi, Ankara-2001, 334 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* KÜRESELLEŞME VE TERÖR (TERÖR KAVRAMI VE GERÇEĞİ) I. KİTAP, Ütopya Yayınevi, Ankara-2001, 364 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* AMERİKA: RÜYA MI, KÂBUS MU? YANKEE İMPARATORLUĞU, Ütopya Yayınevi, Ankara-2001, 368 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* ÖDP YAZILARI, Ütopya Yayınevi, Ankara-2001, 316 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)
* KÜRESELLEŞMENİN EKOLOJİK SONUÇLARI, Özgür Üniversite Kitaplığı, Maki Yayınevi, Ankara-2000, 190 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* EKOLOJİ POLİTİK, Özgür Üniversite Kitaplığı, Maki Yayınevi, Ankara-2000, 136 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* AVRUPA BİRLİĞİ ve SOSYALİSTLER: AKINTIYA KARŞI, Ütopya Yayınevi, Ankara-2000, 384 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* GERİCİLİK KÜRESELLEŞİRKEN FAŞİZM!.. YENİDEN Mİ?.., Ütopya Yayınevi, Ankara-2000, 299 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* KADIN YAZILARI, Ütopya Yayınevi, Ankara-2000, 170 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* MARKSİZM VE EKOLOJİ, Öteki Yayınevi, Ankara-2000, 481 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* TERÖR NE? TERÖRİST KİM? (AVRUPA ASYA ve ORTADOĞU), Cilt:2, Ütopya Yayınevi, Ankara-2000, 384 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* TERÖR NE? TERÖRİST KİM? (ABD EMPERYALİZMİ ve LATİN AMERİKA), Cilt:1, Ütopya Yayınevi, Ankara-2000, 284 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* EĞİTİM: NE İÇİN? ÜNİVERSİTE: NASIL? YÖK: NEREYE?, Ütopya Yayınevi, Ankara-1999, 264 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* NEO-LİBERAL SALDIRI KRİZ ve İNSANLIK, Ütopya Yayınevi, Ankara-1999, 494 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* “YDD” KISKACINDA ÇEVRE ve KENT, Ütopya Yayınevi, Ankara-1999, 473 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* CHE FİDEL KÜBA, Özgür Üniversite Kitaplığı, Öteki Yayınevi, Ankara-1999, ikinci baskı, 135 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* YABANCILAŞMA, Özgür Üniversite Kitaplığı, Öteki Yayınevi, Ankara-1999, ikinci baskı, 112 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* MEDYA ELEŞTİRİSİ ya da HERMES’İ SORGULAMAK, Özgür Üniversite Kitaplığı, Öteki Yayınevi, Ankara-1999, ikinci baskı, 176 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* DÜNYANIN BALKONUNDAKİ İSYANCILAR, Özgür Üniversite Kitaplığı, Öteki Yayınevi, Ankara-1998, ikinci baskı, 304 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* ÖDP: İMKÂNLAR ve SORU(N)LAR, Öteki Yayınevi, Ankara-1998, 576 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* MAYALARIN DÖNÜŞÜ, Anahtar Kitaplar Yayınevi, İstanbul-1998, 311 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* POSTMODERN MÜDAHALE ve BAŞKALDIRI İMKÂNI (BRECHT “BİTTİ” FUTBOL “VERELİM”!), Özgür Üniversite Kitaplığı, Öteki Yayınevi, Ankara-1998, 528 sayfa, Temel Demirer.


* SOKAKTA ve DUVARDA 1968, Özgür Üniversite Kitaplığı, Öteki Yayınevi, Ankara-1998, 207 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* VE KİRLENDİ DÜNYA..., Özgür Üniversite Kitaplığı, Öteki Yayınevi, Ankara-1997, 319 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* SOKAK’TAKİNE NOTLAR, Özgür Üniversite Kitaplığı, Öteki Yayınevi, Ankara-1997, 456 sayfa, Temel Demirer.


* ÖDP’YE KENAR NOTLARI, İnsancıl Yayınları, İstanbul-1997, 88 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* KOYUNLAR KURTLAR KÖPEKLER (YENİ DÜNYA DÜZENSİZLİĞİ EMPERYALİZM ve UMUT), Anahtar Kitaplar Yayınevi, İstanbul-1997, 160 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* KARA PARA KİRLİ SAVAŞ (TÜRKİYE’DE MAFYA ve DEVLET), Özgür Üniversite Yayınları, 171 sayfa, Ankara-1996, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* İSPANYA’DAKİ II. KITALARARASI BULUŞMA İÇİN “YDD”YE KARŞI TEZLER - II. KITALARARASI BULUŞMA İÇİN EKOLOJİK KIYAMET TEZLERİ, Özgür Üniversite Yayınları, 56 sayfa, Ankara-1996, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* YENİ DÜNYA DÜZENİ AVRUPA BİRLİĞİ VE TÜRKİYE, Dev. Maden-Sen Yayınları, 64 sayfa, Ankara-1996, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* CANAVARLAŞAN MEDYA, 1996-İstanbul, Yorum Yayınevi, 287 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* YENİ DÜZENİ ya da DÜZENSİZLİĞİ, 1996-İstanbul, Pelikan Yayınları, 304 sayfa, Temel Demirer.


* SOLAN FOTOĞRAFLARDA BİTEN VE BAŞLAYAN, 1993-İstanbul, Sorun Yayınları, 248 sayfa, Temel Demirer.


* GERİCİLİK DÖNEMİNDE DÜNYA ve TÜRKİYE, 1993-İstanbul, Sorun Yayınları, 190 sayfa, Temel Demirer.


* DİSK’İN “ÖREN TEZLERİ” ve SOSYALİST TAVIR, 1992-İstanbul, Sorun Yayınları, 189 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* TOPLUMSAL DİNAMİKLER ve ÖRGÜTLENME EKSENLERİ, 1992-İstanbul, Sorun Yayınları, 270 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* SOSYALİZM “YENİ DÜNYA DÜZENİ” TÜRKİYE, 1992-İstanbul, Sorun Yayınları, 192 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* SOSYALİZMİN SORUNLARI ÜZERİNE AÇILIM TARTIŞMALARI, 1992-İstanbul, Sorun Yayınları, 256 sayfa, Temel Demirer, vd’leri. (Kolektif)


* YOL BALADI, 1988-Ankara, Ekin Yayınları, 61 sayfa, Temel Demirer.
* T.B.“K”.P PROGRAM TASLAĞININ ELEŞTİREL ANALİZİ, 1988-İstanbul, Sorun Yayınları, 86 sayfa, Temel Demirer.

İletişim:

temeldemirer@kaypakkaya-partizan.net(Hazırlanıyor)

http://www.facebook.com/TemelDemirer

https://twitter.com/temeldemirer

Temel Demirer

Emperyalist Kamplar Arasına Sıkıştırılmış Bir Halk: Filistin

Filistin-İsrail sorunu olarak bilinen ve esas olarak da Filistin topraklarında İsrail'in kurulmasının teorik ve politik temeli 1890'lı yılların sonunda atılıyor. 1. emperyalist paylaşım savaşıyla koşullar olgunlaştırılıyor. 2. emperyalist dünya savaşı sonrası ise emperyalist burjuvazi, Filistin'i parçalamayı ve orda İsaril devleti inşa etmeye karar veriyor ve bunu Filistin halkının soykırıma uğratma pahasına gerçekleştiriyorlar. Alman emperyalizmi tarafından soykırıma uğratılan yahudi halkı, bir başka ulusu (Filistinlileri) soykırıma uğratarak kendi ulusal varlığını inşa ediyor.

Hazan Ayının Şehitleri

Kasım, proletarya partisinin en değerli kadro, komutan ve savaşçılarının katledildiği aylardandır.  Hüzün ve öfkenin birlikte yaşandığı aydır. III. Konferans delegelerini, komünist önder Mehmet Demirdağ’ı ve Aliboğazı şehitlerini hep bir hazan ayında kaybettik. Zafere açılan kapıyı adım adım aralayan, özgürlüğe giden yolu damla damla döşüyen Kasım ayı şehitlerimiz tarihin yüceliğine kavuşanlardır. Onlar, yarınların mutlak yenenleri olarak yazılacaktır parti ve devrim notlarımıza.

“Durum İyidir, Gerçekler Devrimcidir”

Yaşadığı dönemin özelliklerini anlayarak, savaşın hükmüne, zorun değiştirici rolüne inanan, sınırlı yaşamını sınırsız davaya adayan önder yoldaş Mehmet Demirdağ ölümsüzdür! Özgürlüğü ve kurtuluşu herkesten ve her şeyden daha fazla isteyen bu uğurda emeğin eğittiği bilinçle savaşarak şehit düşen proletarya partisinin dördüncü genel sekreteri Mehmet Demirdağ yoldaşı üstlendiği öncü pratik ve önder duruşuyla tanırız.

Yalım Nubar’dan Ozanyan Nubar’a Süren Hikaye Bizim!

Botan’dan Yozgat’a dek uzanan toprakların bağrından çıkıp İstanbul Ermeni yetimhanelerinde okumaya gelip, orada bilge önder İbrahim Kaypakkaya yoldaşın devrimci görüşleriyle tanışan ve tutkuyla bağlanan yoksul Ermeni çocukların hikayeleridir, Ermeni devrim şehitlerimizin hikayeleri.

Onları doğdukları topraklardan koparıp buruk ve sancılı bir şekilde İstanbul yollarına düşüren tarihsel gerçeklerin yanında yokluk ve yoksulluktur da. Onları İstanbul yolculuğuna çıkaran çaresizlik, yalnızlık, sahipsizliktir.

Mısır'ı Mesken Tutan Türk Tekelleri

Deutsche Welle (DW)'de Aram Ekin Duran'ın, „Türk Şirketleri Mısır'a Kaçıyor“ adlı bir haberi yayınlandı. Sıradan bir haber gibi gözüküyor, ama, Türkiye ekonomisinin ve Türk devletinin niteliğini araştıranlar, sorgulayanlar için küçük bir haber olmaktan öte bir anlam taşıyor. Özellikle de kendine ML ve Maoist diyen komünist örgütler için daha fazla önem taşıması gerekiyor.

Hesaplaşma mı? Kutlama mı?

Faşist TC devleti hem ülke içinde hem de bölgesel düzeyde, resmi ve sivil militarist güçleriyle başta Kürt halkı olmak üzere demokrasi ve özgürlükten yana olan herkesi yok etmek ve devlet terörüyle susturmak için çalışmaya devam ediyor. Bu süreç aynı zamanda TC’nin kuruluşunun da yüzüncü yıl dönümüdür.

TC, yüz yıl önce Osmanlı yıkıntıları üzerinde tekçi bir zihniyetle kuruldu. Ermeni soykırımında, diğer azınlık halkların yok edilip sindirilmesinde aktif rol alan ittihatçı birçok ırkçı kadro da kuruluş sürecinde rol aldı.

Halka Nasıl Yaklaşacağız?

Milyonlar açlık ve yoksulluk içinde, demokratik haklardan yoksun, özgürlük kırıntılarına bile muhtaç bir durumda yaşıyor. Haksızlık, hukuksuzluk ve adaletsizlik karşısında kitleler ya seslerini yeterince yükseltememekte ya da sınırlı sayıda insanla zulüm karşısında direnmeye çalışmaktadır. Birbirinden bağımsız, sınırlı direniş güçlerinin mücadele ettiği süreci yaşıyoruz. Damlaların derelere, derelerin nehirlere, nehirlerin bendlerini yıkacak duruma gelme ihtiyacı var.

“Kuruluşunun 100. Yılında TC’nin Diğer Yüzü Türkiye’de Ulusal Azınlıklar Sorunu”*

Türkiye’de ulusal sorun ve azınlıklar meselesini incelerken nasıl bir ülkede yaşadığımız, ülkeyi hangi sınıfların yönettiği, ulusların hangi tarihi koşullarda ortaya çıktığı, ulusal sorunun ekonomik ve politik nedenlerini açıklamak durumundayız.

Ulus, tarihsel olarak meydana gelmiş, ortak bir dil, ortak bir pazar, ortak bir kültür birliği ve ortak bir ruhi şekillenmende ifadesini bulan istikrarlı bir insan topluluğudur. Ulus, sadece tarihi bir kategori değil bir çağın, yükselen kapitalizm çağının ortaya çıkardığı bir olgudur.

Yüz yıllık çakma Türk devleti (Nubar Ozanyan)

Aradan bir asır geçmesine, tarihin yaprakları değişmesine karşın Türkiye Cumhuriyeti temelde bir değişime gitmeden dün olduğu gibi imha ve inkar zihniyetiyle yaşamaya, Orta Çağ’ın karanlığında kalmaya devam ediyor.

Fetih ve işgallerden, zulüm ve soykırımdan başka övünülecek bir tarihi, Hitler faşizmine örnek olmaktan başka bir başarısı olmayan TC, ceberut devlet olma niteliğinden hiçbir şey kaybetmeden yüzüncü yılını kutluyor.

Aşk Her Şeyi Affeder mi - Partiler Neden Diktatör / ERGÜN ASLAN

Klasik emperyalizmle modern emperyalizm arasında çeşitli proletaryaların ve (komprador) sınıfların olduğu bir memlekette modern proletaryaların partisinin birliğinin ve özgürlüğünün yegane (ve yegane) güvencesinin yerel yönetimlerin özerkliğe varabilecek kadar geniş demokratik haklara sahip olmaları olduğu bilgisini kim inkar edebilir ki.

Üüüü.... üüüü....

Ya.... ya...

Bir insan aldığı görevden başka her şeyi konuşur mu.

Hom... hom.. hom...

Bunlar... bunlar... daha çok....

 Filelerin sultanlarını karşımıza çıkarırlar.

 Daha çok...

Rojava, Filistin, Karabağ: İşgal, Yıkım ve Direniş (Yorum)

Ortadoğu tarihi boyunca yer küremizin en çatışmalı bölgelerinden biri olmuştur. Bölgenin stratejik konumu, uygarlığın gelişim düzeyi, baskıya, sömürüye dayalı dış müdahaleler için güçlü zeminler sunmuştur. Kuşkusuz bölgedeki iç çelişkiler ve çatışmalar da her zaman dış müdahaleleri kolaylaştırmıştır. Özellikle dinsel ve mezhepsel çatışmalar hem çağdaş temelde toplumsal gelişmeleri frenlemiştir hem de bölgeyi dış saldırılara açık hale getirmiştir. Bu nesnel zemin üzerinde toplumsal çürümeler, işbirlikçi ilişkiler ve itaat kültürü bir yaşam tarzına dönüştürülmüştür.

Sayfalar