ՀԻՇԱՏԱԿԱՐԱՆ-ՊԱՏՄՈՒՄ | Ընկեր Նուպար, Իր Նահատակության 6-րդ Տարում Մենք Հիշում

Ընկեր Նուպար Օզանյան’ի՝ Ռոժավայում նահատակության 6-րդ (1956-2017) տարելիցին նրա բարեկամներ եւ որպես ընկերներ Հարգանքով հիշում ենք, փնտրում ենք։

Ընկեր  Նուպար Օզանյան’ի մահըն ալ Արարատ լեռան բարձրության վրա էր։ Նա գործել է այն համոզմունքով, որ Արարատից մեկնարկած ու նահատակված ազատության երթում «վաղ թե ուշ մեր փառապանծ դրոշն ենք ծածանելու»։ Դա չպետք է ընկալվի այնպես, որ մենք օրհնում ենք մահը : Մենք հիշում և փնտրում ենք նրան ամեն ժամ, ամեն րոպե, խորապես վշտացած ենք։ Մեր անփոխարինելի ընկերը միացավ Կայպաքքայական ավանդույթի նահատակների քարավանին՝ իր թիկունքում ունենալով խորը հետքեր, հիշողություններ և օրինակելի կյանք։

Քրդական հարցը և Ինքնորոշման իրավունք-ի (KKTH)  պայքարը, որոնք մեր Կայպաքքայական ավանդույթի հիմնական պայմաններից են, մեր կարմիր գիծն են։ Թուրքիայի Հանրապետության ստեղծման 100-ամյակին, Ռոժավայի հողերում ժխտված և անտեսված քուրդ ազգի գոյության համար պայքարում մի ձեռքի մատները չգերազանցող կադրերով սկսված պայքարը սկսվեց. պտուղ տալ այսօր:

Նուպար Օզանյանն ասաց, որ Ռոժավայում բռնկված կրակի ազդեցությունը ֆեոդալական-ռեակցիոն տերությունների և ժողովրդի վրա, Մերձավոր Արևելք-Թուրքիա հեղափոխական շարժման ձեռքբերումները լինելու են բոլորիս շահերը։ Նրա կորուստը ողջ մարդկության կորուստն է, ուստի մեր պարտքը պետք է լինի պաշտպանել և հսկել այն»,- ասաց նա։ Բայց ժամանակավոր ուղեկիցները՝ սոցեալ շովինիստները, ասացին «ոչ», քանի որ չէին ուզում տեսնել այս իրականությունը։

Պատճառը, թե ինչու ընկեր Նուբարին այդքան սիրում են Լիբանանում՝ Բեքաա զինվորական ճամբարում, Արցախում (Լեռնային Ղարաբաղ) և Ռոժավայում և տարբեր աշխարհագրություններում, եթե հետազոտվեն, այն է, որ նա լի է մարդկային սիրով: Երբ ընդունվեցին Լիբանանի` Ռոժավայի նոր բացման որոշումները, նա նախ առանց վարանելու ասաց «ես պատրաստ եմ»: Նա ուներ խոնարհ-ազնիվ-օգնող, ամուր և տպավորիչ կեցվածք, որը հաղթեց մարմնի առաջնությունում և «մրջյունին չի վնասում»: Նա իր նոր ընկերներին ու ծանոթներին տալիս էր անկողիններ ու վերմակներ, որպեսզի նրանք իրենց հարմարավետ զգան։

Եվրոպայում բոլորը պարզապես կծիծաղեին սեփականություն-մեքենա-կապիտալի կուտակումով մտահոգվողների վրա՝ իր սովորական կեցվածքով։.Նա ծաղրում էր նրանց։Դրա համար էլ Փարիզի բոլոր հեղափոխականները նրան անվանում էին ‘’Աղքատ’’. Մինչեւ նահատակվելը ոչ մեքենա ուներ, ոչ տուն, ոչ մի բան։ Իր վերջին ճամփորդության ժամանակ, երբ TKP-ML-ը ժամանում է Ռոժավա՝ TİKKO-ի ռազմական ճամբարի կառուցման համար, գուցե ոչ ոք դրան չհավատա, այն կկոչեն չափազանցված։ Գրպանում ընդամենը 50 ՅԹԼ (YTL) կար, այսօր այդ փողը ընկերների ձեռքում է։

Նուպար Օզանյան’ը՝ հանուն Պաղեստինի ժողովրդի հետ համերաշխության.

Լիբանանի Բեքաա հովտում ;

1976թ.-ին Պաղեստինի ազգային հարցը եղել է Ազգային հարցի առաջնագծում, որը խոսվում է և օրակարգում, ինչպես այսօր է: Պաղեստինի ժողովրդի արդար պայքարը գրավեց բազմաթիվ հեղափոխականների ուշադրությունը աշխարհի տարբեր երկրներից, և նրանք մեկնեցին Լիբանան՝ աջակցելու նրանց։ Ինչպես այսօր Թուրքիայի հեղափոխական շարժումն իր կադրերին ուղարկեց Ռոժավա, այնպես էլ երեկ բազմաթիվ կադրեր ուղարկեց՝ ի նշան համերաշխության Պաղեստինի ժողովրդի հետ։Թեև բազմաթիվ միջազգային հեղափոխականներ նահատակվեցին Իսրայելի ռմբակոծությունների ժամանակ, նրանց թաղման վայրերը դեռևս անհայտ են: Շատերը ձերբակալվեցին և տարիներ անցկացրին Իսրայելի բանտերում։THKO-ի ղեկավարներից  Տենիզ Կեզմիշ’ը նույնպես գնացել է և ձերբակալվել սիրիական հետախուզության կողմից Դամասկոսի մոտ, սակայն FKÖ -ի միջամտությամբ ազատ է արձակվել։

Այսօր, մինչ քաղաքական իսլամը մեկն է նրանցից, ովքեր ամենաշատը չարաշահում են Պաղեստինի ժողովրդի գործը, նրանք հարձակվեցին 1978 թվականին Լիբանան մեկնած հեղափոխականների վրա: Նմանապես, այսօր կան բազմաթիվ հեղափոխականներ, ովքեր աշխարհի տարբեր երկրներից գնացել են Ռոժավա, կազմակերպվել Հեղափոխականների միջազգային գումարտակում, նահատակվել, դարձել վետերան, եղել են բանտերում։

Նուպար Օզանյան’ը ,գնացել է նաև 1968 թվականի հեղափոխական սերնդի առաջնորդներից մեկի՝ Տենիզ Կեզմիշ’ի  ճանապարհով։ Երկար մնալով Բեքաայի հովտում, նա կրում էր ինտերնացիոնալիզմի ոգին, ազգայնական-սոցիալական շովինիզմի հակաթույնը, ձեռքից ձեռք տանում էր իր ղեկավարներից ստացած դրոշը։ Նա նոր սերնդի հեղափոխականներին թողեց ոչ թե  Միության և առաջադիմության կոմիտե (İttihat ve Terakki), այլ հեղափոխականների ժառանգությունը։

Նուպար Օզանյանը Արցախում (Լեռնային Ղարաբաղ) ;

Լիբանանում՝ – Բեքաայի հովտում իր ռազմական ուսումնառությունն ավարտելուց հետո նա առանց ինքնության և անձնագրի նախ մտել է Թուրքիա, ապա՝ Հայաստան՝ անցնելով Ռուսաստանի սահմանային անվտանգության պարիսպները։ Նա հանդիպեց իր նման Լիբանանից Հայաստան եկած  Մոնթե Մելքոնյանին՝Մարտունու պաշտպանական շրջանի (ՊՇ) , Արցախյան առաջին պատերազմի հրամանատարներից  ։ Լիբանանի հայկական թաղամասերի պաշտպանությունում ձեռք բերած պատերազմական փորձն օգտագործել է Արցախի ինքնապաշտպանության համար։ Միևնույն ժամանակ նրանք հանդիպել են Լեոնիդ Ազգալդյանին և օգտագործել իրենց մարտական ​​փորձը թուրք – Գորշ գայլեր (Ülkü Ocakları)-ադրբեջանական ,  ավազակախմբերի հարձակումների դեմ, և չեն անցել։

Նուպար Օզանյանը, բացի իր մարտական ​​հմտություններից, ազատ ժամանակ կարդում և ուսումնասիրում էր, թուրքերեն թարգմանեց Թուրքիայում անհայտ Խորհրդային Հայաստանի հեղափոխության ընթացքի մասին չորս գիրք. Եթե ​​ցանկանար, նա կարող էր օգտագործել հայերենի քերականության իր կատարյալ իմացությունը իր անձնական շահերի համար: Բայց նա երբեք չօգտագործեց այն: Նա օգտագործեց իր տաղանդը ի շահ հասարակության: Այսօրվա հիվանդությունը կապված է սոցիալական ցանցերի և ոչ ցուցադրական դասական թարգմանությունների հետ: .

Նուպար Օզանյան’ի հայերենի ուսուցիչը և մեր հարգարժան հայ ուսուցիչ Արսեն Ճանյան’ը (Սաքայան), ով կարևոր դեր է խաղացել հայերենը շատ լավ խոսելու գործում, հանդիպել են Հայաստանում։Հարգանքով ենք նշում այս տարի 85 տարեկան հասակում կյանքից հեռացած մեր մեծարգո ուսուցիչը, որի հուշերում գրված իր իսկ խոսքերով` մեր ուսուցիչը, ով եկել էր ձախ սոցիալիստական ​​ավանդույթներից, նաև բանաստեղծ և գրող էր. հարյուրավոր ուսանողների ներդրումը հայերենի ուսուցման գործում: Մինչեւ Հայաստան գալը ուսուցիչ է աշխատել հայկական գիշերօթիկ դպրոցներում, որոշ ժամանակ անց հայերեն է դասավանդել։1978 թվականին նա լքել է Թուրքիան և վերադարձել մայր Հայաստան :

Առաջին Արցախյան պատերազմում թուրքական և ադրբեջանական զավթիչ ավազակախմբերի դեմ պատերազմում կորցրել է իր միակ որդուն։ Բայց  Նուպար Օզանյան’ը ոչ մի պահ մենակ չթողեց ուսուցչին. Նա շարունակեց իր այցելություններն ամբողջությամբ շարունակել՝ ցավն ու հոգսերը փոքր-ինչ մեղմելու համար։ Նուպար Օզանյանը Ռոժավայում  մեր թանկագին ուսուցիչը, որ մի օր իր որդին կռվող թշնամիների դեմ, իսկ այս անգամ ԴԱԻՇ-ի (IŞİD)  ավազակախմբերի դեմ,  Նուպար Օզանյան’ը՝ իր հարյուրավոր աշակերտներից, իր որդու նման նահատակվելու է ?

Նուպար Օզանյանը Ռոժավայում  ;

Պաղեստին և հայ ժողովուրդներից հետո, որոնք մենք կորցրեցինք Ռոժավայի ազատագրման քայլում, այս անգամ մեկ այլ տարածաշրջանի անարդարությունների և ճնշումների դեմ, Էրդողանի զինվորները դիմեցին Մերձավոր Արևելք՝ պայքարելու ԴԱԻՇ ավազակախմբերի դեմ։

Հերթական անգամ Շենգալում ապրած եզդի ժողովուրդը գրավել է Մոսուլ-Քիրքուքը և նավթը կիսել Էրդողանի հետ , Ամենասարսափելի բարբարոսությունը, մարդկության դեմ ուղղված հանցագործությունները, հայ-քուրդ և արաբ ժողովուրդների դեմ, Էրդողանի ցուցումով արյունահեղություն Փարիզ-Բրյուսել-Բեռլին Եվրոպայի բազմաթիվ քաղաքներում, Նա կռվել է ԴԱԻՇ ավազակախմբերի դեմ՝ պաշտպանելու մարդկության սուրբ արժեքները և նահատակվել։

Մինչ նրանք ուրախ էին, որ «Քոպանէ’ն ընկավ, պիտպի  իյնա», նրանց ոգեւորությունն ընդհատվեց։ Այսպես կոչված ԴԱԻՇ -ի մայրաքաղաք Ռաքքան ավելի ազատ է, քան երբևէ, և շուտով ստեղծվելիք ժողովրդական դատարաններում հաշվարկի օրերը հեռու չեն:

Խորը վշտով ենք ապրում 2017 թվականի օգոստոսի 14-ին Ռոժավայում կյանքից հեռացած Նուպար Օզանյանի նահատակությունը։ Բայց ամենաշատը սոցցանցերում ազերի ու թուրք ֆաշիստներն էին ուրախանում։Որովհետև նա ադրբեջանա-թուրք և ԴԱԻՇ ֆաշիստներին դասեր տվեց, որոնք նրանք երբեք չեն մոռանա։

Նուպար Օզանյան ջրվեժ Արաս – Եփրատը երբեմն նույնքան խանդավառ էր, որքան Տիգրիս գետերը, անդադար հանդիպում էր օվկիանոսներին։ Նա ոչ մի պահ պարապ չմնաց, իմանալով, որ դժվար օրեր են գալու, նա իր պատրաստություններն արեց։Նա ոչ մեկին ոչ մի օր ցույց չտվեց իր «սպին», չէր դժգոհում, ընկերներին միշտ հույս էր տալիս, որ «ամեն ինչ լավ է լինելու»։ Դերսիմի սիրահարը իր վերջին ճամփորդությունը չ’գնաց առանց պարտիզանների մոտ կանգ առնելու, բայց դա տեղի չունեցավ։ Նրա ժամանակավոր ուղեկիցները Դերսիմում մենակ են թողել «գայլերի» դեմ։ Նետը աղեղից ազատվելուն պես, հերթապահ մարդը նույնիսկ մահվան գնով կկատարի իր պարտականությունը։Երկու հրամանատար, երկու զինվոր իր սիրելի Սերտար Ճան’ի հետ վերջին անգամ հրաժեշտ տվեցին….

Նա մեծ ջանքեր գործադրեց՝ հասնելու Ռոժավա ամենադժվար պայմաններում, որտեղ պարզ չէ, թե ով է բարեկամ կամ թշնամի Մերձավոր Արևելքի հողերում։ Նա ուսումնավարժությունն ավարտեց Կարեում, որտեղ թուրքական բանակի հատուկ ստորաբաժանումները ծանր պարտություններ էին կրել, և վերադարձավ առանց հետ նայելու, ‘’կարծես մի գիշեր հանկարծակի եկան’’։ Կարե’ում նա դրեց զոհաբերության ոգին: Թուրքական հետախուզությունը հասել է Ռոժավա՝ շրջանցելով MIT-ի և բոլոր սահմանային կետերի հետ աշխատող KDP փեշմերգաներին։ Ժողովուրդը անմոռանալի բարեկամություն հաստատեց միջազգային հեղափոխականների ու հևալների հետ և թողեց խորը հետքեր։

Վառ պահելով նրա հիշատակը ընկերները պատրաստ են եւ շարունակում են նրա գործը:Մարդ որ արժանավայել ու պատվով կռեց մեծ զորավարի ազգանունը, նահատակվեց սակայն իր անունը հավերժացրեց անմահների ցուցակում:

 14 Օգոստոս 2023