Selahattin Demirtaş'a ve bütün tutsaklara...
"YÜREĞİN UMUT ETTİĞİ O ADRESTE" "LI DILÊ KU DIL HÊVÎ DIKE"
Düşkünlüğün, alçaklığın, düzenbazlığın, bağnazlığın, ırkçılığın, sefilliğin, çürümüşlüğün, bencilliğin, rezilliğin ve vurdumduymazlığın rağbet gördüğü bu topraklar sana göre değil dostum.
Yıllardır tanırım seni.
Hani, yüz yüze görüşmüşlüğümüz olmasa da, beraber oturup bir bardak çay içmemiş, tek kelime sohbet etmemiş olsak da, sen hep aşinaydın bana.
Bir aralar bu aşinalığa bir isim bulayım dedim ama inan hiçbir yere oturtamadım.
Akraba desem, değil.
Komşu desem, hiç değil.
Yoldaş, can, heval, dost, arkadaş, tanıdık...
Yok.
Olmadı.
Sen hep bu sıfatların çok ötesinde bir yerdeydin.
Şimdi de öylesin.
Bir asır sonra da öyle olacaksın.
***
Abin Nurettin Buca Cezaevi'ndeydi.
Ayda bir aranızda para toplayıp ta Diyarbakır'dan Buca'ya, abin Nurettin'i görmeye giderdiniz.
Kimi zaman o kadar yolu gittikten sonra "Bugün görüş yok." sözüyle cezaevi önünde kalakalırdınız da, "ah" etmezdiniz.
Ananız, avukat tutmak için bileziğini sattı.
Sen arada bir, babanın o çok sevdiği "Çift camlardan ses gelmiyor" türküsünü çaldın.
Baba bu türküyü her dinlediğinde gizli gizli ağladı.
Aradan yıllar geçti.
Şimdi sen o çift camların ardındasın.
Bozulmadan,
Kırılıp dökülmeden,
diz çökmeden
ve sarayına, saltanatına aman etmeden.
***
Bir kez olsun şaşırtsaydın beni.
Bir kez olsun "Bak, bunu sana hiç yakıştıramadım." deseydim.
Karşına çıkıp "Bu kadar da olmaz ki." diye sitem etseydim.
Sen beni hiç ama hiç şaşırtmadın.
Bir süre avukatlık yaptın.
Ardından Diyarbakır'da İnsan Hakları Derneği'nde. Türkiye İnsan Hakları Vakfı'nda ve Uluslararası Af Örgütünün Türkiye Şubesi yönetici oldun.
Bir kez olsun etiketinle,
bir kez olsun kartvizitinle ya da kariyerinle konuşmadın.
Herkesin "mühim insan" olmak istediği bu asırda, sen hep o sıradan yaşamın yolundan yürüdün.
Sonra milletvekili oldun.
Eş başkan oldun.
Kürsülere çıktın, eylemlere katıldın.
Barikatlarda, cenaze evlerinde, kutlamalarda, halaylarda, seçim meydanlarında hep sen vardın.
Ama öyle "Dünyaları ben yarattım havası" olmadan.
İnsanlara yüksekten yüksekten bakmadan.
Akıl vermeden, hot höt yapmadan, itip kakmadan, incitmeden ve üzmeden.
Kibirden ve egodan uzak.
Ne olursan ol, nerede olursan ol ve kaç yaşında olursan ol, sen yine, annesinden bile su isterken utanıp sıkılan çocuksun.
Bir eş.
Bir baba.
Bir oğul.
Kardeş, dayı, amca, kuzen.
Öylesine biri.
Öylesine, bizi utandıracak kadar "Hiç".
Düşünüyorum da,
Şimdi içerdesin ama bizden daha çok dışardasın.
Daha ne diyeyim ben sana!
***
Benim için,
bırak Türkiye'nin, dünyanın ihtiyacı olan bir iyilik var senin üstünde.
Bu senin iyiliğin, bu ülkede sadece gönül yarası, keder ve yalnızlık demektir dost.
Koltukların, alkışların, övgülerin ve sıfatların insanları köleleştirdiği bir yüzyıldan bahsediyorum.
Bu yüzyıl dostu, düşmanı birbirine kattı.
Kim dost, kim düşman, bilmiyoruz artık.
At izi, it izine karıştı.
Sular bulanık.
Hava puslu.
Yanılgılarla dolu hayatların çaresiz insanlarına dönüştürüldük hepimiz.
Artık kimseyi sevesimiz, kimseye sarılasımız ve kimseye gönül bağlayasımız yok.
Yorgunuz köyler, kasabalar kadar.
Ve yorgunuz düşler, umutlar ve inançlar kadar.
Çocuklarımız öldü bizim.
Gül yüzlü gençlerimiz öldü.
Hapishaneler tıka basa dolu.
Ayağını, elini, kolunu kaybedenler,
Kızlarından, oğullarından haber alamayan analar, babalar,
mezarlıklar,
mezar taşları,
mezar taşlarına giydirilen hırkalar, yelekler...
Artık kimseye dert diyesimiz, derman bekleyenimiz yok.
Kapılar sürgülü.
Pencereler kapalı.
Evler soğuk.
İnsanlar daha soğuk.
***
Bu senin iyiliğin, bu ülkede sadece kurşun, bomba, linç ve hapishane duvarları demektir.
Onlara benzemiyorsan, onlar gibi olmuyorsan, ötesi yok.
Biraz önce gördüm.
Açıklama yapmışsın ve "Ben kendi adıma, halkımıza layık bir politika ortaya koyamadığımız için içtenlikle özür diliyorum. Pratikteki çabalarımla bu eksiklikleri giderme sözü veriyorum. Ayrıca, bana yönelik yapıcı eleştirilere teşekkür ediyorum. Eleştirilerden yararlanmaya çalışacağım. Mücadeleyi cezaevinden her yoldaşım gibi dirençle sürdürürken, aktif politikayı bu aşamada bırakıyorum. Hepinize yoldaşça selam, sevgilerimi gönderiyor, hepinizi hasretle kucaklıyorum. Özgür günlerde görüşebilmek dileğiyle.” demişsin.
Bir kez ya hu bir kez.
Bir kez olsun beni şaşırtsan ya.
Yok.
Sen kafaya koymuşsun bir kere.
Sadece bizi utandırmakla kalmayıp, bir de yeri açıp içine sokmaya çalışıyorsun!
Hepimizin "Ölümsüz" olmak istediği, "Kahraman" olmak istediği, "Mühim insan" olmak istediği bu zamanda, sen yine "Hiç"liginle bizi dövüyorsun.
Döv vallahi.
Hakkımızdır!
***
Düşkünlüğün, alçaklığın, düzenbazlığın, bağnazlığın, ırkçılığın, sefilliğin, çürümüşlüğün, bencilliğin, rezilliğin ve vurdumduymazlığın rağbet gördüğü bu topraklar sana göre değil dostum.
Bu senin iyiliğin, eski zamanlarda kaldı.
Çoktan unuttuğumuz güzel zamanlarda...
Yaşar Kemal'İn dediği gibi "O iyi insanlar, o güzel atlara binip çekip gittiler. Demirin tuncuna, insanın piçine kaldık."
Bu senin iyiliğin dostum, tutar, karda boranda filizlenir, gecenin içinde ışıklanır, umutsuzlukta insana düş kurdurur. Ama gel gör ki, bu topraklarda zar zor ayakta durur.
Fırtına yıkamaz da, bir nefeslik suskunluk yerle bir eder.
Fırtına kalır.
Nefes kalır.
Suskunluk kalır.
Yer kalır.
Ama bu iyilik bu topraklarda kalmaz.
ka
la
maz.
***
İyi ki, seni tanıdım, iyi ki seni bildim.
İyi ki, birkaç yıllık şu ömür yolculuğum sana denk geldi.
Bundan böyle ne olur bilmiyorum.
Belki hiç tanışamadan ölür gideriz.
Olsun.
Sen hep buralarda bir yerdesin işte.
Yüreğin umut ettiği o adreste.
Kendine iyi bakasın emi.
Hasretle...
T a m e r D u r s u n
----------------------------
"LI DILÊ KU DIL HÊVÎ DIKE"
Ev axên ku kîn, nefret, xapandin, mezinatî, nîjadperestî, belengazî, gendelî, xweperestî, riswatî û bêbextî tê xwestin, ne ya te ne hevalê min.
Bi salan ez te nas dikim.
Tu dizanî, her çiqas me rû bi rû hev nedîtibe jî, me çayek bi hev re venexwaribe jî, me peyvek jî nepeyivî, tu bi min re her tim nas bû.
Demekê min digot qey ez ê navekî ji vê nasînê re bibînim, lê bawer bikin, min li tu derê nedît.
Ger ez bibêjim xizm, ne wisa ye.
Ger ez bibêjim cîran, qet nabe.
Rêheval, giyan, azwerî, heval, heval, heval...
Na.
Ev yek pêk nehat.
Tu her tim ji van rengdêran wêdetir bûyî.
Niha tu jî wisa.
Sedsalek şûnda hûn ê bibin.
Abin Nurettin we li Girtîgeha Buca bû.
Mehê carekê pere kom dikir û ji Amedê diçû Bucayê birayê xwe Nûrettîn.
Carinan, piştî ku bi wî awayî diçin, "Îro dîtin tune." Hûn ê bi gotinên peyvê li ber girtîgehê rûdiniştin, lê we nedigot “ax”
Diya te ji bo ku parêzerek bigire destmala xwe firot.
Carekê te ew strana ku bavê te pir jê hez dikir, "Deng ji paceyên ducaran dernakeve" lêdixist.
Bav her cara ku li vê stranê guhdarî dikir bi dizî digiriya.
Sal derbas bûn.
Niha hûn li pişt wan pencereyên ducar in.
bê xerakirin,
bê şikandin,
bê çok
û bê rehm li qesra xwe û padîşahiya wî.
Ger tu bikaribî carekê min şaş bikî.
Carekê, "Binêre, ez ji bo we qet jê hez nakim." eger min got
Ew hat cem wî û got: "Ne wilo ye." Min ê bigota.
Te qet ez şaş nekirim.
Tu demekê parêzer bûyî.
Piştre li Komeleya Mafên Mirovan a Amedê. Tu bû rêveberê Weqfa Mafên Mirovan a Tirkiyeyê û Şaxa Tirkiyeyê ya Rêxistina Efûyê ya Navneteweyî.
Carekê bi etîketa xwe,
Ne carekê we bi qerta karsaziya xwe an jî kariyera xwe re axivî.
Di vê sedsalê de ku her kes dixwaze bibe "mirovekî girîng", hûn her gav di riya wê jiyana asayî de meşiyane.
Paşê tu bû parlamenter.
Hûn bûne hevserok.
We li ser podiuman rabû û beşdarî xwepêşandanan bû.
Hûn her tim li barîkatan, malên sersaxiyê, şahî, dîlan, qadên hilbijartinê bûn.
Lê bêyî ku "min cîhan afirandin".
Bêyî ku li mirovan binêre.
Bê sedem, bê germbûn, bê pêldan, bê êşandin û bêzarkirin.
Ji quretî û egoyê bêpar.
Hûn çi bin, li ku bin û çend salî bin jî, hûn dîsa jî ew zarokê ku dema av ji diya xwe bixwaze jî şerm û bêzar dibe.
jinek.
bavek.
kurekî.
Bira, apê, mamê, pismam.
Ew wisa ye.
Ji ber vê yekê, bi şermî "Tiştek".
Ez jî difikirim
Niha hûn li hundur in, lê ji me bêtir li derve ne.
Ez ji te re çi bêjim zêdetir!
**
Bo min,
Bila Tirkiye, cîhan ji we re qenciyê bike.
Eve rehetiya te hevalno, ev tenê tê wateya êş, kul û tenêtiya vî welatî.
Ez behsa sedsalekê dikim ku tê de kursî, çepik, pesn û rengdêr mirovan kole dikin.
Dostê vê sedsalê dijmin li hev xistiye.
Kî dost e kî dijmin e, êdî em nizanin.
Rêça hespê bi şopa kûçikê re tevlihev.
Av gemar in.
Xemgîn e.
Em hemû bûne mirovên bêçare yên jiyanên tijî xapînok.
Êdî em nikarin ji kesî hez bikin, kesî hembêz bikin, ne jî dilê kesî jê re hebe.
Em wek gund û bajarokan westiyane.
Û em jî wek xewn, hêvî û baweriyan westiyane.
Zarokên me mirine.
Ciwanên me yên rûbirû mirine.
Girtîgeh tijî ne.
Yên ku ling, dest, milên xwe winda kirin,
Dayik û bavên ku ji keç û kurên xwe xeber nedane,
goristan,
kevirên goran,
qertel û cil û bergên li ser kevirên goran...
Êdî em nikarin ji kesî re bibêjin pirsgirêk, kes li benda çareyê nîne.
Derî dizivirin.
Pencere girtî ne.
Xanî sar in.
mirov sartir in
Ji bo xêra we ye, li vî welatî tenê gule, bombe, lînç û dîwarên zîndanê ne.
Ger hûn ne wek wan bin, ger hûn ne wek wan bin, êdî nema.
Min ew tenê dît.
We daxuyanî da û got, "Li ser navê xwe ez ji dil lêborînê dixwazim ku nekarîn siyaseteke layiqî gelê me bidin meşandin. Ez soz didim ku bi xebatên xwe yên pratîkî van kêmasiyan sererast bikim. Her wiha spasiya rexneyên çêker ên li ser Ez ê hewl bidim ji rexneyan sûd werbigirim. Ez di vê qonaxê de diçim. Silavên xwe yên rêhevaltiyê ji we hemûyan re dişînim, we hemûyan bi hesret hembêz dikim. Bi hêviya ku hûn di rojên azad de we bibînin." te got.
Carekê, ha, carekê.
Ger tu min yekcar şaş bikî.
Na.
We carekê biryara xwe da.
Ne tenê hûn me şermezar dikin, hûn hewl didin ku cîh vekin û bihêlin!
Di vê dema ku em hemû dixwazin bibin "Nemir", "Leheng", "Kesê Girîng", hûn dîsa bi lîga xwe ya "Tiştek" li me dixin.
Nameya gel nivîsê.
Mafê me ye!
Ev axên ku kîn, nefret, xapandin, mezinatî, nîjadperestî, belengazî, gendelî, xweperestî, riswatî û bêbextî tê xwestin, ne ya te ne hevalê min.
Ev qenciya we ye, di demên kevnar de maye.
Di demên xweş de me berê ji bîr kiriye...
Weke ku Yaşar Kemal gotiye, “Ew mirovên qenc li wan hespên bedew siwar bûn û çûn.
Ew merivê te yê baş e, ew digire,
Carekê, ha, carekê.
Ger tu min yekcar şaş bikî.
Na.
We carekê biryara xwe da.
Ne tenê hûn me şermezar dikin, hûn hewl didin ku cîh vekin û bihêlin!
Ev axên ku kîn, nefret, xapandin, mezinatî, nîjadperestî, belengazî, gendelî, xweperestî, riswatî û bêbextî tê xwestin, ne ya te ne hevalê min.
Bi salan ez te nas dikim.
Tu dizanî, her çiqas me rû bi rû hev nedîtibe jî, me çayek bi hev re venexwaribe jî, me peyvek jî nepeyivî.
t a m e r d u r s u n
werger:Weyselê Serhedî
Son Haberler
Sayfalar
ALEVİLERİ İSTİSMAR ETMEKTEN VAZ GEÇİN, SAMİMİYETLE LAİKLİĞİ TALEP EDİP SAVUNUN!
CHP Genel Başkanı Özgür Özel, katıldığı bir etkinlik vesilesiyle, şöyle demekte: “(…) Cemevleri ile ilgili taleplerimiz yıllardır ortadayken, bir yanda bu ülkede anayasaya göre her yurttaş eşitken, Sünni bir yurttaşın ibadethanesi camilerin her ihtiyacı karşılanırken, aynı vergiyi ödeyen; vergi verirken eşit ama hizmet alırken eşit olmayan Alevi yurttaşlarımızın ibadethaneleri Cemevleri, devlet nezdinde ibadethane kabul edilip, camiye ne yapılıyorsa Cemevine de aynısı yapılacağı güne kadar bu talebinizin sonuna kadar arkasındayım.” (T24, 21.07.2024)
Kendi topraklarında özgür yaşayamayanlar (Nubar Ozanyan)
Nasıl bir adalet, nasıl bir vicdandır ki yüzyıldır Kürtler kendi topraklarında özgür yaşayamıyor? Nasıl bir kara zulümdür ki, on binlerce gerilla canını feda etmesine, on binlerce tutsak kör hücrelerde ömür çürütürcesine özgürlüğe ellerini uzatmasına karşın karanlık iş başında kalmaya devam ediyor? Ve yüz yıldır Kürt halkı bunca büyük bedel ödemesi karşısında sanki bir şey olmamış gibi duran Devlet, utanmadan elini “kardeşlik” adına DEM’e uzatıyor? Tarihte böylesine aymaz bir düşman görülmüş mü?
Nobel Ekonomi Ödülleri Hangi "Bilimsel" Buluş İçin Verildi?
Emperyalist sistemin içinde bulunduğu durumdan liberal ekonomistler, liberal entellektüellerde memnun değiller. „Eşitsizlikler“ büyümüş, „doğanın tahribatı alarm“ veriyormuş, „demokrasiler“ gerilemiş, „ekonomiler teknolojik gelişmelerin gerisinde“ kalıyormuş. „ekonomik büyümeler yavaşlamış“ vs. vs. En büyük buluşu 2005-2006'dan beri dünyada „demokrasi“lerin gerilemesiymiş.
SAVAŞA AKTARILAN PARA, EMEKÇİYE YAŞATILAN YOKSULLUĞUN BAŞLICA NEDENLERİNDENDİR!..
“Çözüm sürecinin en önemli sonuçlarından biri de kesinlikle ekonomik göstergeler, ekonomik nedenler olacaktır. Yapılan bir hesaplamaya göre, terörün Türkiye’ye son 29 yıldaki maliyeti yaklaşık 300 milyar dolardır. Çözüm süreciyle birlikte canları tehditten kurtardığımız kadar, ekonomiye de can suyu olacak yeni bir dönemi, yeni bir süreci başlatmış olacağız.”
“Filistin’de direnişin bir yılı ve Bahçeli’nin sözleri”(Deniz Aras)
7 Ekim Aksa Tufanı hamlesinin üzerinden tam bir yıl geçti. Bu süre içinde Ortadoğu, emperyalistlerin askeri, siyasi, lojistik ve istihbarat desteğiyle adeta bir koçbaşı olarak işlevselleştirdikleri Siyonist İsrail tarafından kan gölüne çevrildi.
İmha ve İnkar Politikalarına Karşı Direniş Sürüyor
Türk devletinin kuruluş süreci aynı zamanda Kürdistan coğrafyasında imha ve inkâr politikalarına sistemlilik kazandırma sürecidir. “Tek vatan, tek bayrak, tek millet” söylemi bu ırkçı, inkârcı politikanın en açık ve özlü ifadesidir.
Ve aynı zamanda bir devlet politikasıdır. Dolayısıyla Kürt coğrafyasına dönük saldırıları dönemsel görmek veya kimi burjuva partilerinin izlemiş olduğu politikalarla açıklamaya kalkmak yanılgılı bir tutum olur.
3. Dünya Savaşı riski hâlâ “güçlü olasılık” mı yoksa artık “kaçınılmaz akıbet” mi?
Son bir yılın ve ama özellikle de son ayların olguları öyle gösteriyor ki 3. Dünya savaşı artık sadece “güçlü bir olasılık” olarak değil; “kaçınılamaz bir akıbet” olarak ele alınmayı gerektiriyor. Bu hızlı tırmanış ise esasen şu iki ana etmen üzerinden yaşanıyor: Birinci etmen Rusya-Ukrayna Savaşı iken; ikinci etmen ise İsrail saldırganlığının tırmandırdığı savaştır.
Önderlerin Ardından… (Nubar Ozanyan)
Kafkaslar’ın en ileri devrim beyni ve en güçlü çarpan sosyalist yüreği, zulmün gölgesinde yaşam bulmaya çalışan Ermeni halkının yetiştirdiği en kalifiye önder kadrolardan olan ISTEPAN ŞAHUMYAN’IN başına gelenler bütün Sovyet devrim önderlerinin başına gelenler gibi oldu. Yok sayılmak, yaşanmamış kabul edilmek, itibarsızlaştırılmak, unutturulmak, nefret, işçiler ve ezilen halklar için yaptıkları büyük fedakarlıklarının ters yüz edilmesi, kahramanların hain olarak tanıtılmaya çalışılması kötülüklerin en büyüğüdür. Acıların en derinidir.
Emperyalizm Üzerine Notlar-7
„Yarı-Sömürgeciliğe“ Sığnan Sosyal Şovenist Teoriler
Başka ülkelerin işçi ve emekçilerini sömüren bir ülke yarı-sömürge olamaz. Eğer bir ülke içinde yüksek düzeyde tekelleşme gerçekleşmişse, başka ülkelere sermaye ihraç ediyor, oralarda yatırım yapıyor, işçi çalıştırıyor, maden ocakları açıp işletiyor, banka açıp mevduat topluyor, kredi veriyorsa ve bu ülke, ML literatürde, kapitalist sistem içinde emperyalist bir ülke olarak adlandırılır.
Düşünüş ve Hareket Tarzında Devrimcileşmek
Kürt ulusuna, diğer azınlık milliyetlere uygulanan baskı ve asimilasyon politikalarına karşı sessiz kalıp harekete geçmemek, özünde işçi ve emekçilerin birliğine, ortak yürüyüşüne zarar vermektir. Dolayısıyla bu yönlü yapılan çağrılara kayıtsızlık ya meselenin özünü yeteri kadar kavramamaktan ya da bu demokratik istemlere karşı samimi bir tutum sergilememekten kaynaklanmaktadır. Çünkü samimi bir birlik istemi, ortak mücadele anlayışı Kürt ulusunun ulusal demokratik haklarını savunmayı, bu yönlü yapılan tüm saldırılara karşı net bir tutum almayı gerekli kılmakta.
Bay Özkök gibilerinin vicdan muhakemesi
Ertuğrul Özkök; “Akıl ve vicdan Orta Doğu’yu terk etti. Geriye sadece fanatizmi bıraktı.” Sözleriyle, kendince bir durum tespiti yapıyor. Ve “Hadi artık soralım” diyerek, T24’deki yazısında soruyor: “Orta Doğu’yu kim harabeye çevirdi; İsrail F-35’leri mi, Hizbullah Fadi füzeleri mi?” (25 Eylül 2024)