M.Gül

Bazen zorunluluklarla, bazen tesadüflerle, bazen daha iyi bilen birisinin yönlendirmesiyle bazı kişiler bilgilenme anlamında yaşadığı toplumun gelişmişlik düzeyinden kendilerini daha ileriye taşırlar, gerek bilgiyi fethetmenin verdiği haz(“mutluluk fethetmektir.” Engels) gerekse de öğrendikçe doğa ve toplum karşısında özgürlük duygusunun güçlenmesi,  bu bazı kişilerde,  bilgilenmeyi bilinçli bir eyleme dönüştürür.( “insan bilmediklerinin esiridir, öğrendikçe özgürleşir” spinoza)  ve düşün dünyasının büyümesiyle, olgulara, olaylara, nesneye diğerlerinden farklı olarak daha geniş açılardan bakmaya ve yorumlamaya başlar.(“Bilmek egemen olmaktır” F. Bacon)  “Entelektüel birikimin” ilk adımlarıdır bunlar, bilgi kapasitesi arttıkça, hacminin büyümesiyle  daha çok kar toplayan kartopu misali, bilgiye yürüyen adımlarda,  artmaya ve hızlanmaya başlar,  ve bir “zirve tırmanışı” başlar, kimisi  daha yokuşun başlarında  bu bilinçli öğrenme eylemini, ihtiyaçlarının yönlendirmesiyle,   ya o ana kadar yaptığı işte, ya da bu sürecin açığa çıkarttığı yeteneklerinde yoğunlaştırarak profesyonelleşme eğilimi gösterir, kimisi “bütün” ü kavramak adına yoluna devam eder, kimisi de günlük yaşamın zincirlerinden kendini kurtaramayarak tökezler. Yoluna devam eden kişi öğrendikçe, yokuşu çıktıkça bilgisinin kaynağı ve yaratıcısı olan, yaşadığı toplumdan farklılaşır, kendini farklı hissetmeye başlar, “bilme” düzeyinde makas açılmasıyla, eğer bilgilenme eylemini, yeniden kendi kaynağına, toplumuna yönlendiremezse yani içinde yaşadığı toplumuyla “bilgisini” etkileşime tabi tutup sürekliliğini sağlayamazsa “bilgi” yalnızlaşmaya başlar,  kesintiye uğrayan,  beslenemeyen “bilgi” bir süre sonra “zirve” addedilen  “nesne üzerinde edinilecek bilgi son bilgidir”(pozitivizm) raddesine ulaşarak bilginin sahibini de yalnızlaştırır.

  Kişi  yol ayrımındadır, ya artık ihtiyacını hissetmeyerek geliştiremediği “bilgisiyle” beraber, çıktığı topluma küçümseyerek tepeden baktığı “zirvesinde” bireysel bir tükenişe doğru sürüklenecektir, yada bilgisini yaratan koşullara, topluma rücu ederek, gelişmişlik düzeyiyle, farklılığıyla kendisinden   geride kalanlarında  “bilgilenme” seviyesini ileriye taşıma çabası içine girecektir. Bu yol ayrımında hangi seçeneğin baskın geleceği,  kişinin köklerine bağlılığına, vicdanına, yüreğine ve çevresiyle kurduğu duygusal ilişkiye bağlıdır. İkinci seçeneğe, yani bilgisinin kaynağına doğru kişinin iradesini yönlendirmesi, “Aydın” olabilmenin ilk adımıdır. Bundan sonrasında ise, cehaletin karanlığından kurtulma mücadelesinde, toplumuna, halkına “öncü” “bilen kişi” olarak hangi ölçüde ve nasıl aydınlatıcı, yol gösterici olacağı, hangi bedelleri ödeyebileceği ne kadar “Aydın” olacağının öznel  koşullarını oluşturacaktır. 

Nesnel koşullarını da, ait olduğu sınıfın,  ulusun, toplumun, çevrenin gelişmişlik seviyesi belirleyecektir;  emperyalist boyunduruktan dolayı kapitalist üretici güçlerin (ve bunun sonucu olarak kapitalist üretim ilişkilerinin)  tam anlamıyla gelişmediği Dünyanın bir çok ülkesinde burjuva demokratik devrimi ya henüz gerçekleşememiş yada tamamlanamamıştır, birkaç müstesna komünal topluluk hariç,  emperyalistlerin sömürgeleri olan bu yarı feodal ülkelerde,  feodal ve kapitalist üretimin  iç içe geçmesinin sonucu olarak birey ve toplum da buna göre biçimlenmiştir. Her şey yarım!!!!  

Burjuvası  yarım,  kendi pazarına hâkim olamayan burjuvasının gelişmemesi sonucu,  Proleteri yarım,  hem kendi yaşamını idame ettirmek için hem de Pazar için üreten köylüsü yarım, “yarı şehirli, yarı köylü” veya şehirde yaşayan köylü.  Böyle bir ülkede ve toplumda,  eşyanın tabiatı gereği,  genel olarak kültürel yapıyı oluşturan her şeyin de(Din, Siyaset, Sanat, Bilim vd.) buna göre oluşacağı kaçınılmazdır.  Bu nesnel koşulların egemen olduğu bir ülkede, yukarıda tanımlamaya çalıştığımız, fikir üretmeye, toplumunun önünde gitmeye çalışan “Aydın” da, doğal olarak yarım “Aydın” olacaktır.(“Ülkemiz yarı Aydın cennetidir” Çetin Altan) Bu “yarı Aydın” olma durumunu, tamamına erdirmenin yolu; bu yarım olma durumunun sorumlusu emperyalizme ve yerli işbirlikçilerine karşı  mücadele eden toplumun en ilerici güçleri devrimcilerle ya yan yana yada birlikte hareket etmekten geçmektedir,  Bilgi birikimine sahip yalnızca “durum tespiti” yapan “Entel”le, durumu değiştirmek için, her türlü bedeli göze alarak  mücadele eden AYDIN arasındaki zurnanın malum yeri burasıdır.

Bu giriş yazısının amacı;   ülkelerini terk ederek “mülteci” konumuna düşen ve buna rağmen halen çok uzaktan ülkeleri ve toplumu üzerine “fikir”  üretmeye çabalayan,  “düşünsel faaliyetler” in kaynağı ve yaratıcısı toplumundan uzaklaşması sonucu, bu “yarı aydın” olma durumunu da yitirerek Çeyrek “Aydın” olanların daha iyi anlaşılması içindi. Gerçi bu yazıya konu olacak kişinin çeyrek “Aydın”lığı bile tartışılır, ama hakkını yemeyelim, aşağıdaki satırlarda görüleceği gibi o kadar yalan ve çarpıtma da bir düşünsel faaliyet gerektirir.  Bu çeyrek “aydınlar” genellikle yaşadıkları ülkelerde, şişkin egolarını doyurmak için “aydın” görünmeye ihtiyaç duyduklarından dolayı, kendileri gibi aynı ülkeden ve kültürden gelen mültecilerin etraflarında dolaşırlar,  etraflarında diyoruz, çünkü “büyüklüğünü” “farklılığını” gösterebilmek için bu çevrelere “mesafeli” görünmesi gerekirken,  aynı zamanda bu “üstün” duygularını tatmin etmek için küçümseyeceği bu çevrelere ihtiyaç duymaktadırlar. Hangi gün ve saate ülkesini terketmişse gelişim saati orada duran, yıllarca ülkesinde yarım olan burjuvasına küfretmiş, karşı gelmiş, feodal kültürden görece daha “ileri” gerçek anlamıyla burjuva kültürü ve sistemi içinde yaşayınca, nedamet getirir gibi “yıllarca biz bu sisteme mi karşı gelmişiz” diyerek sisteme aşık olan bu  yarı proleter yarı köylü çevrelerde elbette ki halkın davasına sırt çevirmeyi haklı kılmak için “akıl danışılan bilge kişi” olarak bu çeyrek “aydınlara” ihtiyaç duymaktadırlar, yani satan var alıcısı da var. 

  Bu tür çeyrek “Aydınlar” akılları sıra kendilerini “sıradanlaştıracak”  bu çevrelerle ne birlikte olabiliyor nede onlardan vazgeç(e)meyerek paradoksal bir tutum sergilemektedirler. Ayrıca, hele birde köken olarak politik bir hareketten geliyorlarsa, -öyle ki kendi tutumunu olumlamak adına bu hareketten gelebilecek olumsuz haberlere karşı tüm antenleri ve kanalları tam kapasite çalışırken bu çevrelere bağımlılıkları daha da artmaktadır. (“Derin olduğunu bilen kimse kolay anlaşılır olmaya çalışır, kalabalıkta derin görünmekten hoşlanan kimse ise anlaşılmaz olmaya çalışır. Kalabalık dibini göremediği her şeyi derin sanır çünkü!““ Friedrich Nietzsche)

Geçenlerde internetteki haber ve tartışma sitelerinde (Dersimnews ve  Kurdistanpost adlı sitelerde) bir küfürname yayınlandı, daha önceki bir yazısında Dersimlilere,  alevi dede ocakları hiyerarşisi içinde örgütlenmenin  ve politik kimliklerden arınarak katılmanın zorunlu olduğu bir kongre çağrısı yapan  bu Çeyrek “Aydın” Haydar Karataş  demir attığı karanlığa bakmadan Marksizm in “gericilik”, Marksistlerin de  “geri zekâlı” “aptal” olduğunu, tarihi, felsefi, politik yalanlarıyla,  bir fikrin evrimindeki  kronoloji yi değiştirmesiyle, zorlama bir biçimde kelimeleri birbirine bağlamaya çalışarak etimoloji bilimine  tecavüz etmesiyle, bir düşünsel tezi orijinal dilinden değil de, çeviriden Türkçeye hiçbir sakınca görmeden kendi  tıynetine göre yalan bir şekilde çevirmesiyle ispatlamaya girişmiş.  Kendisini Devrimcilerin ve Marksistlerin “geri zekâlı”  “aptal” olduğuna öyle bir inandırmış ki(veya inandırılmış ki) “nasılsa kimse anlamaz” yanılgısına kapılarak cehaletinin verdiği cesaretle bilimi ve tarihi tahrif etmekte bir sakınca görmemiştir. 

Bu zatın yazısının başlığı şöyle “ Düzgün Baba ya ziyaret gericilik de, Marks’ın mezarını ziyaret neden ilericilik”

Yazının başlığı bile Haydar Karataş’ın(bundan sonra Haydar kelimesinin geçeceği yerlerde, ya heydo ya da sadece “H” harfi kullanılacaktır, bu “H” harfine ne anlamlar yükleyeceği okuyucunun takdirine bırakılmıştır) çapı ve niyeti hakkında yeterince veri  sunmaktadır. Özellikle tarihi, bugünün milli gözlükleriyle, politik ihtiyaçlarına göre yorumlayan kimi çevrelere göre,  Hristiyanlığın ilk dönemlerinde yaşamış bir Hristiyan azizi, kimilerine göre Selçuklu Celalleddin Harzemşah, kimilerine göre ise Keramet sahibi ve mucizeler gerçekleştiren Kureyş’in soyundan Ali Haydar olan, yaşadığı varsayılan bölge mistik ve metafizik beklentilerle tavaf edilen Düzgün Baba ile matematik, fizik, ekonomi bilimine katkılarıyla burjuva bilim insanları tarafından dahi büyük bir bilim insanı olarak değerlendirilen, hiç bir mistik ve metafizik beklenti olmadan mezarı ziyaret edilen Marks ı karşılaştırmak en hafif deyimiyle ahlaksızlıktır. Kim böyle bir denklem kurmuşta heydo buna cevap veriyor!!!

Kim Marks’ın mezarını, ziyaret etmeyi “ilericilik” olarak saymışta, Düzgün Baba yı ziyaret etmeyi “gericilik” olarak tanımlamış? (not: heydo ya dert olan Devrimci Dersimlilerse,  İngiltere de yaşayanların haricinde kaç Dersimli Marks’ın mezarını ziyaret etmiş, birçok kişi tarafından Mezar yerinin Almanya sanılmasına ve İngiltere’ye gitmek o kadar kolay olmamasına rağmen) Yoksa bu karşılaştırma ile   “Halkın değerleri” ne karşı nispeten 12 Eylül öncesi hatalarından dersler çıkarmış bir şekilde yaklaşan, hatta zaman zaman  “halkın geri yanlarıyla uzlaşılıyor” eleştirilerine maruz kalan Devrimci Öncüler e karşı halkımız kışkırtılmak mı istenmektedir?  Bugün Tayyipçiler ve Cemaatçiler in “milletin değerlerine saldırıyorlar”  argümanı altında, muhafazakâr duygularını istismar ederek halkımızın sisteme olan tepkisini, devlete yedeklendirmeye çalışması gibi,  Dersim halkını da “değerlere saldırı var”  argümanıyla,  Devrimcilerden uzaklaştırarak Devlete yaklaştırmak mı amaçlanmaktadır? Yoksa  doğacı, maddeci panteist (doğa ve tanrının birliği, aynılığı) öğretisi ile Diyalektik Materyalizme yaklaşan, zulme, haksızlığa, sömürüye karşı başkaldırmayı öğütleyerek Devrimcilerle ortaklaşan Alevilik,  halkta,  Marksizm’e ve Devrimcilere karşı bir tepki yaratılarak  sadece ibadete ve ritüellere mi hapsedilmek istenmektedir?  Bu minvalde soruları çoğaltmak mümkün.

Giriş paragrafında ileriki satırlarda kendisini yalanlayacak bir biçimde, ((Heydo bu küfürnamede hem idol ve idolleştirmeye karşı çıkmakta, hem Devrimci örgütlerin yaşayan Devrimcileri idolleştirmediğinden yakınmakta, hem de halen yaşayan, Direnişiyle “bir zamanların idolü” olmuş Bir Devrimci den bahsetmektedir. Hani Ahmet Kaya nın  meşhur şarkısındaki gibi “nerden baksan tutarsızlık, nerden baksan ahmakça”)) Askeri faşist cunta döneminde Diyarbakır zindanında TKP/ML davasının direnişleriyle efsaneleşmiş Cafer CANGÖZ ve Müslüm ELMA ile birlikte “simge” olmuş isimlerinden Hasan Hayri ARSLAN’ın  zindan vahşeti’ni dile getirdiği şiirinden bir parça alıntılayarak şiirin sahibine övgüler dizerek, kendi deyişiyle “bir zamanların idolü” olan H.H. ARSLAN ile Zürich garındaki karşılaşmasını anlatmaktadır.

Bundan sonrasında ise H.H. Arslan’ın  “başımı belaya soktun be Haydar, günlerdir ideolojinin sahiden dinle benzerliği var mı sorusuyla boğuşuyorum, sırf senin nefretini anlamak için” cümlesinden yola çıkarak,  “yapacak bir çok işi” olan “büyük bir entelektüel” edasıyla  “çok değerli vaktini” bizlere ihsan eyleyerek, “ideoloji ve dinin benzerliğini” yalan ve çarpıtma ile açıklamaya girişmiş;  Özetle;  ideoloji  teriminin ilk olarak ünlü Fransız düşünür Denis Diderot(1713-1784) tarafından kullanıldığını, kelime kökeninin “yalancı tanrı” anlamına gelen “idol” olduğunu, yine bir fransız olan Bay H. nin deyisiyle-- “sol un düşünsel sistematiğini oluştururken etkilendiği esas kişi”  “Ernest Renan(1823-1892) tarafından ideoloji teriminin popülerleştirilmesinden sonra“  da ideoloji ye bağlı insanlara, hiçbir bilimsel kanıta ihtiyaç duymadan   „geri zekâlı“ „aptal“ anlamına gelen „idiot“ denilmeye başlandığını,  „her şeyin(her şey neyse!!!) Ernest Renan’ın bir ansiklopedi için yazdığı ulus tanımlamasında geçen bir cümle ile başladığını“ iddia etmektedir.

Ayrıntılara geçmeden, heydo’nun bu yazısında, epeyce kavram ve düşünür ismi geçtiğinden ve küfürlerini, hakaretlerini bunların üzerinden gerçekleştirdiğinden dolayı, bu yalan ve çarpıtmaları örneklemek için  bende okuyucuyu sıkma pahasına epeyce kavram ve düşünür ismi kullanmak zorunda kalacağım,  ve bu yüzden okuyucunun affına sığınıyorum.

Öncelikle bay H. nın  yazısının merkezine koyduğu, ideoloji ve Marksizm arasındaki  sözde “gerici ilişkinin başlamasına  vesile olan” Ernest Renan’dan ve onun “ulus” tanımlamasından başlayalım. 

Bir ulus un oluşabilmesini “ortak bir geçmiş ve ortak bir gelecek için birlikte yaşama arzusu” gibi sadece iki şarta bağlayan,  Bu görüşüyle, çok etnisiteli ve çok dilli Anadolu topraklarından zoraki bir ulus yaratmaya girişen faşist Mustafa Kemal’in en önemli referansı olan, Papaz, Teolog Ernest Renan esas olarak dini araştırmalarıyla tanınmıştır, fakat asıl ününü,  Prusya(bugünkü Almanya) ve Fransa arasında büyük bir sorun teşkil eden alman etnistiteye sahip ALSACE (günümüzde Fransa’ya aittir) bölgesinin kendi kaderini tayini hakkında,  11 Mart 1882 yılında Sorbonne üniversitesinde yaptığı, „Qu‘ est-ce qu’une nation?“ (Bir Ulus nedir) adlı konuşmaya borçludur. Bu konuşmasında,  Marksistlerin aksine ulus olmanın en temel şartlarından olan “dil birliğini” nin ve “toprak birliğini” nin gereksizliğini ispatlamaya çalışan Renan ruh ve kader birliğinin oluşabilmesi için de “geçmişte yaşanılan acıların unutturulmak zorunda olduğunu, ve  “Tarihin çarpıtılmasının gerektiğini” teorize etmiştir.  (Fransızca bilen arkadaşlar için konuşmanın linki; http://www.bmlisieux.com/archives/nation02.htm,  almanca bilenler için; http://www.comlink.de/cl-hh/m.blumentritt/agr251s.htm ingilizce bilenler için; http://ig.cs.tu-berlin.de/oldstatic/w2001/eu1/dokumente/Basistexte/Renan... ) bu konuşması(ki burada heydo nun iddia ettiği gibi ideolojiyi değil “ulus” u teorize etmiştir) takip eden yıllarda milliyetçiliğin teorisi olarak kabul görmüş, kimilerine göre modern milliyetçiliğin “ideoloğu” kimilerine göre Avrupa faşizminin ilk temel taşı olan Ernest Renan  yalancı Heydo nun söyleyişi ile “ sol un düşünsel sistematiğini oluştururken etkilendiği esas kişi” imiş.

   Marks’ın ölüm tarihi 14 Mart 1883, Renan’ın bu konuşmasından bir yıl sonra ölüyor,  hadi zavallı heydo’yu kırmayalım, Marks’ın bu bir yıl içinde Renan dan etkilendiğini varsayalım,  “sol un düşünsel sistematiğini oluşturduğu” ilk  eser olan komünist manifestonun yazılış tarihi 1848, “das kapital” in ilk cildinin yayınlandığı tarih 1867.ve diğer eserlerinin hepsi kapital in son cildi hariç bu konuşma tarihinin öncesinde yazılmıştır. Engels in eserlerinin büyük çoğunluğu keza yine bu konuşma tarihinden önce yayınlanmıştır,  eğer Lenin ve Stalin kastediliyorsa ki Lenin ile Stalin in  Ernest Renan la düşünsel ilişkisi, heydonun iddia ettiği gibi “etkilenmek” bir yana sadece Renan’ın “ulus” tanımlamasını eleştirerek eksikliğini ve yanlışlığını vurgulamalarıdır. Gerek Lenin’in çeşitli yazılarından derlenerek oluşturulmuş “ulusların kendi kaderini tayin hakkı” adlı eserinde,  gerekse de birinci paylaşım savaşında, ABD’nin,  Başkanının ismiyle anılan, İngiliz ve Fransız sömürgelerini ve ezilen bağımlı ulusları kazanma amacıyla ortaya atılmış, kısaca self Determination(kendi kaderini tayin hakkı) olarak adlandırılan “Wilson prensipleri” ne karşı RSDİP in onayıyla ve Lenin’in tavsiyesi ile Stalin’in kaleme aldığı “Marksizm, Ulusal sorun ve Sömürge sorunu” adlı eserinde Renan’ın Ulus tanımlamasının eksikliği ve yanlışlığı net bir şekilde vurgulanarak Ulus olmazsa olmaz şartları sıralanır, Dil birliği, Toprak birliği, Pazar birliği gibi

Sıra “her şeyin başladığı cümle” ye geldi;   

Bay H.nın  Yabancı dil bilen “büyük bir entelektüel”  edasıyla, Türkçe çevirisini  değil de Almanca çevirisini yazısına aldığı ve Almanca diline tecavüz ederek çevirmeye çalıştığı cümledeki çarpıtmaya bakalım (wikipedia’nın çevirisinden alınma)

 “Die Nation ist eine große Solidargemeinschaft, die durch das Gefühl für die Opfer gebildet wird, die erbracht wurden und die man noch zu erbringen bereit ist…

“ Ulus büyük bir askeri topluluktur ki onun hissiyatını kurban (sembol) oluşturur” (bu Türkçe çeviri heydo nun)

  Hint-Avrupa dillerinden bir metni veya bir cümleyi  Ural-Altay dil grubunda olan Türkçeye çevirmek oldukça zorludur, çeviride izlenen yöntem genellikle birebir, kelimesi kelimesine göre değil de, anlam çevirisidir, yani Türkçede nasıl ifade edileceğidir. Bundan dolayı yukarıdaki Almanca cümle Türkçeye şöyle  çevrilebilir;;

“Ulus Geçmişte adan(ıl)mış ve gelecekte adan(ıl)maya hazır bir ruhla oluşmuş dayanışmacı bir topluluktur”(cümleyi çevirirken orijinal Fransızca cümleyi ve İngilizce çevirisini de Türkçeye çevirerek karşılaştırdım) 

Bundan sonraki karşılaştırmaları okuyucunun, heydo’nun çevirisindeki çarpıtmayı ve art niyeti daha iyi anlayabilmesi için bu cümlenin,  orijinal Fransızcasını, akademik Almanca çevirisini ve İngilizce çevirisini buraya aktarmak zorundayım.

Fransızcası; „Une nation est donc une grande solidarité, constituée par le sentiment des sacrifices qu'on a faits et de ceux qu'on est disposé à faire encore.“

Akademik Almancası; "Eine Nation ist eine große Solidargemeinschaft, (Fransızcadan Almancaya kelimesi kelimesine çevirisinde „Solidarität” oluyor, ama buradaki çeviri-aynı dil ailesinden olmasına rağmen yukarıda dile getirdiğimiz “anlam çevirisidir”) getragen von dem Gefühl der Opfer, die man gebracht hat, und der Opfer, die man zu bringen gewillt ist.“İngilizcesi; „A nation is therefore a large-scale solidarity, constituted by the feeling of the sacrifices that one has made in the past and of those that one is prepared to make in the future“(bu ingilizce çevirisinde, anlamı berraklaştırmak için, orijinal Fransızca metinde direkt olmayan „in the past”(geçmişte) ve “in the future”(gelecekte) eklenmiş,) 

Bay H.  Türkçe anlamı Dayanışma, birliktelik olan „Solidarité“(Fr.) , „Solidarität“ (Alm.) „Solidarity“(Ing.)  kelimesini  bilerek kendi  “kurban(sembol)” teorisine uydurmak için kel alaka bir biçimde “Askeri topluluk” olarak çeviriyor,  dayanışmacı bir topluma kelimenin gerçek anlamıyla “kurban” olmanın anlamsızlığını bildiğinden dolayı daha sert otoriter bir kavrama ihtiyaç duyuyor.   Heydo  sallamaya devam ediyor;   devamında, “Dayanışma”(Solidarité) yı tanımlamak için kurulan yan cümlecik;;  “constituée par le sentiment des sacrifices“(Fr),   „getragen von dem Gefühl der Opfer”(Alm.),  “constituted by the feeling of the sacrifices” (İng.)  “feda(veya adanma) duygusuyla oluşmuş” (oluşan şey Dayanışma)  olarak çevrilmesi gerekirken,  heydo  “Onun (Ulusun) hissiyatını kurban(sembol) oluşturur” olarak çevirmiş. Orijinal cümlede Dayanışma’yı oluşturan şeyin birleşik olarak “feda duygusu” olduğu ifade edilirken, heydo cümleyi ters yüz ederek,  “kurban” olmayı “ulus”un değil “duygu” nun  nedeni haline getirmiş. Çeviriye kitakse!!!

Heydo cümlenin geri kalanını çevirmediği veya çeviremediği için, Almancasının tamamını yazmasına rağmen, doğal olarak cümlenin geri kalanı ile ilgili bir yorum yapamıyorum. 

Çevirilerden de anlaşılacağı gibi yalancı, sahtekar Heydo aynı yöntemi,  Marksistlerin „geri zekâlı“ „aptal „ olduğunu kendince kanıtlamak için   „ideoloji ve idol“,  „ideoloji ve idiot“  kelimelerini yan yana getirerek de uyguluyor. (google arama motorunda ”ideoloji ve idol” , “ideoloji ve idiot” kelimeleri,  birlikte arandığında, sadece ve sadece Heydo’nun bu bahsi geçen yazısında ortaya çıkıyor)

Şimdi de böyyük yazarımızın kelimeleri nasıl çarpıttığına, “ben yaptım oldu” edasıyla etimoloji (kelime bi-lim) bilimine ve tarih e nasıl tecavüz ettiğine bakalım;

Önce  “İDEOLOJİ” 

Hint-Avrupa dil ailesinin bir alt grubu olan, Latin dilleri kategorisi içindeki Fransızca, İtalyanca, İspanyolca, Portekizcenin esas gövdesini  yüzde 50-70 arasında Latince oluşturur. (öyle ki bu dillerden herhangi birini konuşabilen birisi diğer bir dili Latince gövdenin neredeyse aynı olmasından dolayı çok kısa sürede öğrenebilmektedir.) bu dillerdeki bilimsel, felsefi kavramların yazılışı ve okunuşu küçük farklılıklar dışında orijinal aslı olan Latinceleriyle hemen hemen aynıdır. “İdeologie” de Fransız filozof Destutt de Tracy(1754-1836) tarafından, Latince  “idéa“  ve  „logie“  kelimelerinin birleştirilmesi sonucu Dilbilim sözlüklerine Fransızca kökenli kelime olarak girmiştir. İlk anlamı “fikir öğretisi” olan “ideologie” Dilbilim sözlüklerinde politik teori, değerler ve görüşler sistemi, düşünce biçimi, düşünce çeşidi, dünya görüşü ve buna benzer anlamlarla tanımlanmaktadır.

  Gerçi heydo  Bu kelimenin ilk olarak Denis Diderot(1713-1784) tarafından kullanıldığını,  ve kelime kökeninin “yalancı tanrı anlamına gelen”  “idol” olduğunu,  dolayısıyle  “ido-loji”(kelime oyununa bak hele!!!  “e” harfine ne oldu heydo) nin “yalancı tanrıya inanma”  anlamına geldi-ğini, ve buradan yola çıkarak “Marksistlerin yalancı tanrılara inanan kurbanlar olduğunu” iddia etmektedir.

Ne denilir bu şarlatana!!!! ideoloji,  Destutt de Tracy tarafından düşünceyi inceleyen bilim anlamında ileri sürülmüştür,  bu görüşe göre; soyut kavramlar bilimi  vardır ve ideoloji soyut kavramların düşüncede nasıl oluştuğunu araştırılarak ortaya çıkartır, deney ve duyu organları bu kavramların ilk başlatıcılarıdır,  o dönemde bundan dolayı Fransa’daki materyalizme eğilimli ampriklere (görgücülere) ve sensualistlere (duyumculara) ideoloji ekolü deniyordu, başlangıçta, soyut kavramların kaynağının duyu organları ve deney olduğunu savlamalarıyla materyalist  eğilimler taşırken, soyut ve somut olan şeyin duymaksızın ve deney yapmaksızın bir şey ifade etmeyeceğini,  her şeyin ruha ve düşünceye bağlı olduğunu ruh ve düşünce olmadan  maddi olan şeyin de bir gerçekliği olamayacağını savlayarak idealizme düşmüşlerdir.  Çok uzun ömürlü olmayan bu ekolden sonra ideoloji terimi bireysel ruhbilimciliğine indirgenerek küçümsenmiştir, hatta ideoloji terimi öylesine küçümsenir, aşağılanır ve ruhçulukla özdeşleşir bir hale gelmişti ki, Napolyon(1769-1821) o dönem kendini eleştiren tüm filozofları, aşağılamak için düşünsel akımlarına bakmaksızın  gerçek yaşamdan kopmuş, sadece ruhla uğraşan  “ideologlar” olarak adlandırıyordu.  İdeoloji teriminin  küçümseme, aşağılama aracı olarak kullanıldığı dönem  19. Yüzyıl başlarıydı. fukara heydo ya bu dö-nemi, uyduruk teorisine zemin oluşturmak için, “idiot” kelimesini de ekleyerek  80-90 yıl sonrasına(yukarıdaki Renan'ın “ulus” konuşması 1882) sentetik bir biçimde uyarladı, ya da yarım Almancası ile internetteki (alıntılarının hepsi internetten) arama motorlarında birkaç kelimeyi birlikte aradığında karşısına çıkan, kelimelerin birlikte geçtiği ilk özet metinlerdeki bütün tarihleri, kavramları birbirine karıştırdı.    İdeoloji sonuç bölümünde  ideoloji ve din başlığı altında daha ayrıntılı inceleneceği için burada bir mim koyalım.  

“İDOL”

Latince; idolum,  yunanca; eidolon( biçim, şekil, tanrı resmi ) kelimesinden türemiştir.(heydo burada la-tince  “yalancı tanrı” anlamına geldiğini iddia ediyor)

Batı dillerindeki Sözlük karşılığı; benzemeye çalışılan örnek kişi, insan formunda tanrı resmi,(sanatta) yarı tanrı, kahraman, ideal kişi, örnek figür, star, put,(sanem)  tanrılar,(ironik) fetiş.  Vb.  Görüldüğü gibi kelime kökeni “idea”(fikir)  olan “ideoloji” ile  kelime kökeni “idolum” ve “eidolon”(biçim, şekil, tanrı resmi) olan  “idol” arasında hiç bir anlam benzerliği yoktur.

Kelimenin Latince ve yunanca kökeninde “yalancı tanrı” anlamı yoktur, daha çok tanrı tasvirleri için ve bilimde, sanatta ulaşılmaya çalışılan biçim şekil(model) olarak  kullanılmıştır, batı dillerine geçişte de kısmen  anlamını korumuştur. Batı dillerindeki anlamları içerisinde yalnızca,  put(sanem)  heydo’nun uydurduğu “yalancı tanrı”(yalan söyleyen tanrı mı, yoksa sahte tanrı mı demek istemektedir, bu da açık değil –„sahte tanrı” demek istediğini kabul edelim--- Tanrı’nın gerçeği nasıl oluyor? O da ayrı bir soru)  anlamına yakındır.  Çoktanrılı (politeist) dinlerde  Tanrılar, çeşitli heykellerle, resimlerle ve figürlerle (idoller)  tasvir ediliyordu, Tek tanrılı (monoteist) dinlerin ortaya çıkmasıyla,  kendi tanrılarını toplum üzerinde egemen kılma adına, “kutsal” kitaplarında “Gerçek Tek tanrı” ın ağzından eski pagan dönemine ait bu tanrı heykelleri, resimleri, figürleri “sahte tanrılar”(putlar)  olarak adlandırılmaya başlandılar. Yani heydo’nun bu “yalancı tanrı”sını icat eden ve kavram haline getiren bugünün  tek tanrılı dinleri ilk önce Yahudilik, sonra Hristiyanlık ve Müslümanlık’tır. Bu dinlerin Ortadoğu’da ve Avrupa’da yaygınlaşmasıyla beraber “sahte tanrı” “put” Ortadoğu (Sami ve aryan dilleri) ve batı dillerine yerleşmiştir, öncesinde değil. Heydo’nun uydurmasını kabul etsek, tapınmak ve ibadet etmek için tanrılarının idollerini çeşitli biçimlerde yapan Yunanlıların da tanrılarına  “sahte”  “yalancı” dediğini kabul etmiş olacağız. Ayrıca heydo “idol” kavramındaki uyduruk teorisini güçlendirmek için utanmadan “Eidos” isimli bir sahte yunan düşünür icat ederek,  kavramın bu düşünür tarafından yaratıldığını iddia ediyor, yalanının ortaya çıkarılma ihtimaline karşıda parantez içine alarak “Eidos” ismini “yanlış yazmış olabilirim” diyor. Böyle bir isme hiçbir felsefe sözlüğünde, Yunan düşünce tarihinde rastlamadım, bu türden sözlüklere bakarken, heydo’nun dile getirdiği yanlış yazmış olma ihtimalinde göz ardı etmeyerek harflerin yerlerini değiştirdim, başına harf ekledim “h” harfi gibi, sondaki harfleri eksilttim, arttırdım, ama bu isme yakın hiç kimseyi bulamadım. 

  Nasılsa “ yalancı tanrı kavramını ben yarattım”  diyerek belki de kendi isminden uydurmuştur “heidos” gibi mesela. Batı dillerinde özellikle heydo’nun da bildiği!!!!! Almanca da “ei” “ai” başına gelen harfe bağlı olarak Türkçe deki “y” sesini verir “ey” “ay” gibi(bu isim çok yakıştı, bundan sonra heydo yerine heidos kullanacağız)  İlk gençlik yıllarımızda devrimci büyük abilerimizden bazıları herhangi bir konu hakkında bizi eğitirken, anlattıkları şeyde ikna olmadığımızı fark ettiklerinde hemen sonu “os” la “es”le biten bir filozof tan alıntı yaparak yelkenlerimizi aşağı indirirlerdi, ilk başlarda etkili bir yöntemdi, ama öğrettikleri konular beyni özgürleştirirken uyguladıkları yöntem biat etmeye yönelikti, bu çelişkinin sonucu çok sonraları anladık ki, ya böyle bir filozof yok, ya o filozoflar böyle bir şey söylememiş, ya söylenmiş ama o filozofa ait değil ya da böyle bir şey söylemeleri kendi düşünsel çizgilerine aykırı.

Heydos da “os” la “es” in kerametini bildiğin-den dolayı böyle bir sahtekarlığa başvuruyor.      Latincede,  Yunancadaki “eidolon” kelimesinden daha dar kapsamlı, biçim, şekil, dış görünüş, (platon da fikir, Aristo da maddenin karşıtı)  anlamına gelen “ei-dos” kelimesi var  o  da doğal olarak düşünür değil.   Gelelim  “idol kelimesinin ilk olarak Denis Diderot tarafından Fransız aydınlanmasına dahil edildiği” iddiasına;   daha çok, eşit, adil, gelişmiş ütopik bir toplumu idealize ettiği “yeni Atlantis” eseriyle tanınan İngiliz düşünür Francis BACON(1561-1626),  Aristo’nun Tümdengelim (Deduction-Bütünden parçaya gelme)  yönteminin bilgiye ulaşmada yetersiz kaldığını söyleyerek Tümevarım (İnduction-Parçadan Bütüne gitme) yöntemini ileri sürer, “bilginin kaynağı doğadır, insan kendini doğaya yönlendirmelidir, bu bilgiye ulaşmanın yolu sistemli bir yöneliş olmalıdır.  bunun içinde öncelikli olarak insan düşüncesinin analizinin yapılmasıdır, çünkü  dış dünyaya ilişkin bilgilerimizi algılarımızla elde ettikten sonra, bu bilgiler zihinde bozulmaya uğrar, bu bozulmanın nedeni ise zihnimizdeki, düşüncemizdeki idollerdir(önyargılar), gerçek bilgiye ulaşabilmek içinde, zihni, düşünceyi bu idollerden kurtarmak gerekmektedir.“ (illa da kavram olarak(kelime olarak değil) „ideoloji“nin kökü aranacaksa yukarıdaki  bu cümlelerde aranmalıdır.

Düşünceyi analiz ederek bilgiye sistemli bir yöneliş) ve kurtulunması ve savaşılması gereken dört ayrı idol kategorisi sıralar;  „idola tribus“(soy idolü)  „idola specus“ (mağara idolü)  „idola fori“(Pazar idolü) ve „idola theatri“(tiyatro idolü),    miras alınan genetik önyargılar, kişinin kendi beyninde yarattığı, günlük yaşamın oluşturduğu, ve yanlış öğretilerin yarattığı önyargılar, bütün bunlar insan düşüncesini özgür gelişimini engelleyen etkenlerdir. Ve bu idollerden yola çıkarak F.Bacon  „bilgiye sistemli bir yöneliş“ dediği „insan bilgileri sistemi“ ni oluşturur(bkz. Ansiklopedi,  D`Âlembert ve Diderot)  „İNSAN BİLGİLERİ SİSTEMİ“ (“figurative system of human knowledge”)  ile F. Bacon  Fransız aydınlanmasının ve Fransız burjuva devriminin(1789) fikirsel hazırlayıcılarından olan en önemli üç ismini, VOLTAİRE,(1694-1778) DİDEROT(1713-1784) ve ROUSSEAU(1712-1778) yu derinden etkilemiştir. Öyle ki Diderot ömrünün otuz yılını verdiği,  insanları doğru düşünmeye sevk edecek, dinsel, geleneksel önyargılara(idollere) karşı insanı özgürleştirecek,  kitabi bilgi yerine bağlantılı sorgulayıcı  bilginin genel sistemini oluşturmaya çalıştığı “ANSİKLOPEDİ” nin tanıtım broşüründe bu eserin F. Bacon ve düşüncelerinin temel alınarak hazırlandığını ifade eder.  Yerleşmiş önyargılara(idollere) batıl inançlara, dinsel baskılara, adaletsizliklere karşı bir silah olarak düşünülen bu eserde amaç insanın sistemli bilgi ile özgür düşünmesini sağlayabilmekti.

  Nazilerin katlettiği Büyük Fransız Devrimci Georges POLİTZER(1903-1942) tarafından “Marks ve Engels den önce Diyalektik ve Materyalizme en çok yaklaşan düşünür” olarak nitelendirilen Denis Diderot yaşadığı çağın çok ilerisindeki fikirleriyle birçok düşünürü etkileyerek  sadece Fransız değil Avrupa  aydınlanmasının temel taşlarından biri olmuştur. İlk olarak Olgulardan düşün-ceye , sonrada bunu sağlamasını yapmak için düşünceden olgulara gitmenin bilgiye ulaşmada en sağlıklı yöntem olduğunu söyleyerek diyalektik yöntemi işaret etmesi,   “ihtiyaçların organları yarattığı” sezisi   ve “güçlülerin zayıfları ezerek hayatta kaldığı” belirlemesi ile Lamarck(1744-1829) ve Darwin(1809-1882)  den önce  “evrim ”(evolotion) ve “doğal ayıklanma”(natural selection) teorisini haber vermesi, bu öngörülerini evrene uygulayarak, her gün yeni evrenlerin ve gezegenlerin doğup ve öldüğünü, güçlü olan yıldızların varlığını sürdürdüğünü, zayıf olanların yok olup gittiğini ve bir düzen oluşuncaya kadar böyle devam ettiğini ileri sürmesiyle modern astronominin ipuçlarını vermesi,  “evrende her şey hareket halindedir,  maddelerin hareketleri birbirlerini çekmeye ve itmeye neden olur, çekme ve itmenin nedeni maddenin bağımsız hareketidir, o yüzden her maddenin kendine ait bir hareketi ve zamanı vardır” öngörüsüyle Engels in “madde, uzay ve zaman” ve Einstein in izafiyet teorisinin habercisi olmasıyla çağının çok ötesinde bir düşünür ve bilim adamıdır. Ayrıca “siyaset sorunu eğitim sorunudur” diyerek  bir toplumun geleceğini çocukların eğitiminin belirleyeceği, bu yüzden çocukların önce beyninin özgürlüğünün sağlanması ve bakış açılarının genişletilmesi gerektiğini, bunun sağlanması içinde öncelikle var olan eğitim sistemini baştan aşağı değiştirilmesi gerektiğini, eğitimi idollerden (önyargılardan, hurafelerden) kurtarmak gerektiğini söyleyerek ve bunu belli ilkelere bağlayarak sistemli bir eğitim yöntemi önermiştir. 

Hatta bundan dolayı Rus çariçesine ve Rusya’ya üniversite kurma yolunda ilham kaynağı olur ve bu yüzden Rusya’ya davet edilir( yoksa Heydo’nun iddia ettiği gibi Rus çariçesinin “ideoloji” kavramına ilgi duymasından dolayı değil) ömrü boyunca idollere (önyargılara, hurafelere, kiliseye) krallığa, otoriteye karşı mücadele içerisinde olmuş ve insan düşüncesinin özgürleşebilmesinin yolunun bu idolleri ortadan kaldırmak ve yıkmaktan geçtiğini söyleyen bir düşünür, nasıl olur da Heydon’un iddia ettiği gibi   kitleleri uyuşturmak için bir “idol” “yalancı tanrı” yaratır,  heydos herhalde yine bir yerlerde yarım Almancası ile, içinde, F. Bacon, “idol”,  Diderot,  “figurative system des menschlichen wissens”(alm.)  (“insan bilgileri sistemi”)    (“figurative system of human knowledge” ing.) geçen bir yazı okudu, ve fukaranın kafası basmadığı  ve anlamadığı için  “insan bilgileri sistemi” ini ideoloji ile karıştırdı, nasılsa hepsi bir arada geçiyor diyerek “idol teorisi”ni  idollleri yık-maya ve ortadan kaldırmaya çalıştıklarını değil de, yeniden idol yarattıklarını zannederek de Diderot ya mal etti.(yada birileri kurgulayarak kulağına üfürdü)  Heydosun hepsini birbirine karıştırmasının nedeni de; ister internette olsun ister ansiklopedilerde olsun, isterse kütüphanelerdeki araştırmalarda olsun, Diderot üzerine yazılan eserlerin, büyük bir çoğunluğunda,  önce, daha iyi anlaşılabilmesi için, teorisinin ve düşüncelerinin dayanak noktası F. Bacon ve onun “idol teorisi” nin anlatılmasıdır. 

„IDIOT“

Latince  “idiota”,  Yunanca “idiotes” kelimesinden, basit vatandaş, sıradan insan, acemi işçi, amatör, eğitimsiz, cahil, saf  anlamlarına gelir. Ve eğitimli, akıllı anlamına gelen “idios” un karşıt anlamlısıdır. Batı dillerinde ise, argo bir terim olarak geri zekâlı, aptal, anlamlarına gelir. Batı dilbilim sözlüklerinde kelimenin anlamının yanı sıra etimolojik evrimi de açıklanır,  bu sözlüklerin hiçbirisinde  “idiot” kelimesinin geçirdiği evrimde “ideoloji” kelimesi ile hiçbir tarihsel bağlantısı ve ilişkisi bulunmamaktadır.

  Antik Yunanda ki şehir devletlerinde(polis) seçme, seçilme(özel durumlarda) ve devletin her türlü bürokratik imkânından yararlanma hakkına sahip Demos (halk) kitlesi dışında, bu haklardan yararlanamayan,  hukuksal vatandaş statüsünde olmayan “aşağı tabaka” olarak adlandırılan çevre kitlesi vardı, İşte bu tabakadan çevreden olan kişiye “idiota” “idiotes” deniliyordu, anlam kayması ve değişikliği;   Avrupa dillerinde ilk önce İngiliz hukuk dilinde 17. Yüzyılın ortalarından itibaren “idiot” reşit olmayan, muhakeme yeteneği ve cezai ehliyeti olmayan kişi anlamında kullanılmasıyla başladı,  19. Yüzyıl  başlarından itibaren ise İngilizce ve İngilizce’deki bu anlamı üzerinden  diğer Avrupa dillerinde  yavaş yavaş bir Tıbbi terim olarak zekâ geriliğini belirtmek için kullanılmaya başlandı. (Bu zamana   kadar, cahil, eğitimsiz, acemi, saf anlamlarında kullanılmıştır)  ama bazı batı dillerine (Almanca ve Rusça gibi) ise çok sonraları girmiştir(19.yüzyıl sonları)  örneğin Hegel de(1770-1831) (gesamte werke, über die unwissenheit- toplu eserleri, cehalet üzerine ) ve Goethe de(1749-1832)(fau st adlı eser) Latince deki anlamıyla kullanılmıştır,   Dostoyevski’nin kahramanı prens Mişkin şahsında erdemin, dürüstlüğün, doğruluğun, güvenirliğin“ saflık, acemilik, cahillik olarak nitelendirildiği bir toplumu anlattığı “idiot”(1869) (Türkçeye 20. Yüzyıl anlamıyla yanlış bir şekilde “budala” olarak çevrilmiş) , adlı romanında “idiot” nitelemesi kelimenin Latin ve ve Yunancada ilk anlamına yakın biçimde kullanılmıştır.

Alman dilinde küfür, hakaret olarak kullanımını yaygınlaştıran,(belki de başlatan) şu heydos un yere göğe sığdıramadığı  gerici papaz Ernest Renan’ın “peygamber” İsa’yı “dahi”(genie)  ve Hristiyanlığı, insanlığı kurtuluşa götürecek dahiyane “düşünce sistemi”(heydonun ideolojisi) olarak nitelediği bir yazısına karşı,  1888 yılında “İsa bir geri zekâlıdır”(“jesus ist ein idiot”) diye cevap veren ve “anti İsa” kitabında da İsa’ya inananlara da geri zekâlı (“Die Anhänger des jesus sind auch idiots”) diyen  Friedrich Nietzsche’dir. (1844-1900)     bildiğimiz kadarıyla, düşüncenin yakın tarihi içinde sahte düşünür heydos'un “ideoloji ve idiot” teorisine ancak  tersten kaynaklık edebilecek ünlü ve tek polemik  budur. (eğer heydos un “derin bilgi” dağarcığında bilmediğimiz örnekleri varsa, bizi aydınlatabilir) ihtimal vermemekle birlikte varsayalım; Hristiyanlık ve İsa üzerine Nietzsche ile Renan arasında vuku bulan bu polemiği hey-dos  bir yerlerde okudu veya duydu ve bundan esinlenerek (veya birileri kurgulayarak önüne koydu) “nasılsa atıyorum herkes yiyor” ukalalığıyla devrimcilere saldırmak için bu yazıya konu olan uyduruk teorisini oluşturdu. Ne diyordu heydos; „Renan’ın ideolojiyi popülerleştirmesinden sonra ideoloji ye bağlı olanlara idiot denilmeye başlandı”  

Heydos un kaleminde” Hristiyanlık ideoloji” si  oldu Marksizm,  İsa(idol)  oldu Lenin, Nietzsche’nin Renan’a ettiği küfür olan “idiot” oldu Marksist,  ne güzel kurgu ama!!!!   Kaba bulunduğundan dolayı artık tıbbi terim olarak kullanılmayan idiot Şu an Alman halk dilinde, küfür hakaret  olarak kullanılmasına rağmen,   bilimsel Literatür’de halen Latincedeki ilk anlamıyla  kullanılmaktadır. Örneğin Almanca konuşulan ülkelerde (Almanya, Avusturya, İsviçre) bölgesel ağızların, şivelerin, lehçelerin toplandığı  “IDIOTIKON” denilen  dilbilim sözlükleri vardır, kelime kökeni,  Latincede  Demos (halk) dışındaki “aşağı tabaka” olan “idiotes” lerin konuştuğu dil, lehçe anlamına gelen “idiom” dur,  ilk önce Almanya’da, Almancanın yerel ağızlarda, şivelerde, lehçelerde nasıl oluştuğunu ve nerelerde kullanıldığını araştıran “idiotizm”(idiotismus, Johann Bödikers, Grundsätzen der Teutschen Sprache berlin 1746) kavramı kullanılmaya, akabinde “Idiotika” denilen sözlükleri oluşturulmaya başlanmıştır. Sonrasında bu isim  “lehçe bilimi” anlamında kullanılması düşünülen “Idioticon” a dönüşmüş,ve bu  isimle  1754 yılından itibaren(“idioticon hamburgense” ) Almanca konuşulan ülkelerde yayınlanmaya başlanmıştır.  Bölgesel sözlükler çokça olduğundan, ve Heydos da İsviçre’de yaşadığından dolayı sadece İsviçre’den örnek verelim;; Idioticon Rauracum-Basel 1760,  Iditikon Bernense-Bern 1768,  Schweizerisches Idiotikon 1812,  ve  aynı isimle 1881 de  Fritz Staub tarafından hazırlanan, bugüne kadar sürekli yenilenen, (2022 ye kadar 17. Cildin de eklenmesi planlanıyor) 16 cilt ve 150000 başlıkla Almanca konuşulan ülkelerdeki en zengin ve ayrıntılı bölgesel, yerel sözlük olan ve halen İsviçre’de kullanılan  Schweizerisches Idiotikon;; „İsviçre Almancası sözlüğü“ de (Schweizerdeutsches wörterbuch)  denilen, günümüzden 14. Yüzyıla kadar yaklaşık 1.5 milyon belgenin toplanması sonucu oluşturulmuş,  bir kelimenin üretimle olan ilişkisi, ne zaman ve  hangi sınıfsal tabakada ortaya çıktığı, toplumsal gelişimle birlikte  geçirdiği değişimin ve evrimin ayrıntılı bir şekilde  bilimsel araştırmasının yapıldığı bu ansiklopedik sözlükte,( kendi ismi de idiot tan türemiş olmasına rağmen)  „idiot“ kelimesinin geçirdiği evrimde hiçbir şekilde „ideoloji“ kelimesi ile hiçbir bağlantısı ve ilişkisi bulunmamaktadır.

  Almancadaki Sosyolojik, etnolojik bilimsel çalışmalarda her zaman Latince de ki anlamıyla kullanılan,  halk dilinde de 19. Yüzyılın sonlarına kadar küfür olarak kullanılmayan, 1950’li yıllardan itibaren kaba olduğu gerekçesiyle tıbbi terim olarak ta kullanılmayan(( bunun yerine “zeka özürlü”(zurückgeblieben(alm.) retarded(ing.) kullanılıyor)) „idiot“ nedir ve kimlere denir diye, heydosun da yaşadığı İsviçre’de ortalama eğitim seviyesine sahip birisine sorduğunuzda yukarıda dile getirilen iki farklı anlamını  söyleyecektir. “ama yok öğle değil,  bizim böyyük düşünürümüz heydos,  “ideoloji ye inananlara da idiot denildiğini ” iddia ediyor” dediğinizde size gülecektir. Bir akademisyene de hiç sormayın.

İDEOLOJİ ve DİN;

 İdeolojinin günümüzde ifade ettiği şey tartışmalı olsa da, genel kabul gören yaklaşım, bir grubun, cemaatin,  topluluğun, sınıfın, ulusun kendileri için kurtuluş gördüğü hedefe giden yolu tanımladığı fikir sistemidir ve aynı zamanda bunları yolundan etmeye çalışanların karşıt fikir sistemidir. Mutsuzluğun nedeni belirlendikten sonra Önce kendilerini mutluluğa götürecek hedef tanımlanır, sonra Tanımlanan hedefe doğru nasıl bir yol yöntem izleneceği, hangi araçlarla buna ulaşılacağı belirli ilkelere bağlanır. Bu fikirsel sistemlerin bilimsel temeli olabileceği gibi metafizik temeli de olabilir, yani doğru olabileceği gibi yanlış ta olabilir.

Bu fikirsel sistemlerin yaratıcısı ve ortak bileşeni, tarihin ve  yaşamın olağan akışına karşı fikir ile müdahale ederek idealize edilen toplumu yaratma isteğidir, fikri eyleme dönüştürme isteğidir diğer bir deyişle tarihin ve yaşamın doğal evrim sürecine iradi bir müdahaledir.  Bu anlamıyla,  Yahudilik, Hristiyanlık, Müslümanlık, Brahmanizm, Budizm ve diğer diğer dinler insanlığın kurtuluşunu kendi dinlerinin yolunda gördüklerinden dolayı ideolojilerdir, milliyetçilik, ırkçılık, faşizm de  bir milliyetin,  bir ırkın, kurtuluşunu öngördüğünden dolayı ideolojidir, Sovyetler Birliğinin yıkılması üzerine, “sınıf savaşımı bitti, tarihin sonu geldi” diyen Fukuyama’nın buna alternatif olarak önerdiği “yeni dünya düzeni” de ideolojidir.

Erbakan ve Tayyip'in milli görüşü bile ideolojidir, Heydos’un dersim in kurtuluşunu alevi ocakları hiyerarşisi içinde örgütlenmeye bağlaması da bir ideolojidir. Bu eksende örnekler çoğaltılabilir. Bundan da anlaşılacağı gibi, Dinin kendisi ideoloji iken nasıl “günlerdir  ideolojinin sahiden dinle benzerliği var mı sorusu ile boğuşuyorum”  cümlesi kurulabilir.  Böyle bir cümle kurmak hangi ideoloji sorusunu da beraberinde getirecektir. Dinin kendisi de bir ideoloji olduğundan dolayı Bu soruya cevap vermek olanaklı değildir. Ama gerek heydosun uyduruk kurgusunda,  gerekse de,  “büyük düşünürlüğünün” ispatı olarak,(“öyle büyüğüm ki, en değme devrimcinin bile kafasını allak bullak ediyorum” demeye getiriyor)  kurduğu denklemle kafasını karıştırabildiği  “bir zamanların idolü” olan “büyük devrimci”nin  aktarandan aktardığımız bu cümlesinde “Marksizm ve din” kastedilmektedir.  Öyleyse buna cevap verelim;  Marksizm ideoloji midir,  bilim midir,  yoksa her ikisi midir veya hiçbirisi midir? Bu sorunun cevabı, Marksizm’le din benzeşir mi sorusuna yardımcı olacaktır.

  Diyalektik materyalist yöntemi ile maddeyi, insanı, doğayı inceleyen, araştıran ve bundan bilimsel sonuçlar çıkartan Marksizm bilimdir ve bilim bir bütün olmasına rağmen,  kapitalizmdeki profesyonelleşme sonucu bilim de oluşan burjuva sınıflandırmaları ölçü alırsak, diyalektik materyalist yöntemi  fizikte, kimyada, biyolojide, matematikte, astronomide, sosyolojide, ekonomide kullanarak ne, neden ve nasıl sorularına  hipotezler geliştirmesiyle Marksizm bilimdir, “BÜTÜN” ü inceleyerek, araştırarak, parçalar arasındaki bağlantıları ve ilişkileri ortaya çıkararak kavramaya çalışmasıyla Marksizm “BÜTÜN” ün bilimidir.

Burjuva sınıflandırmayı kendilerine ölçü alarak “Marksizm bilim değildir” diyenlere, bu sınıflandırılmış bilim dallarından birkaç örnek vermek gerekirse;  Marks’ın kapitalizmin iktisadi yasalarını ayrıntılı bir şekilde incelediği ve bundan “kapitalizmin kendini yok edeceği” sonucuna ulaştığı  “kapital” i ekonomi bilimine, Engels in “doğanın diyalektiği” adlı eseri, hem biyolojiye hem de  antropolojiye, “paralel ışık teorisi”, hem fiziğe hem de astrofiziğe,  “Madde, uzay, zaman” teorisi hem fiziğe hem de kimya ya, alman dili üzerine araştırmalarıyla filolojiye,  Lenin in, “enerji ilk nedendir, yaratıcıdır” (tanrı anlamında)  diyen Ernst Mach (1838-1916) ve Richard Avenarius (1843-1896) a karşı, “enerji de maddedir” dediği ve bunu ispatladığı  “Materyalizm ve Ampiryokritisizm”  adlı eseri, fiziğe ve kimya ya ait bilimsel çalışmalardır, daha çokça örnek verilebilir. İllaki bilim olabilme koşulunu bir keşfe veya bir şey icat etmeye bağlıyorlarsa Diyalektik Materyalist yöntemi bu bahsi geçen bilimlerde uygulayan Sovyetler Birliği ne bakmaları yeterlidir.  Ne, neden, nasıl sorularıyla maddeyi, insanı, doğayı, varlığı sorgulayan Marksizm le,  her şeyi mutlak Tanrı ile yaratıcı ile açıklamaya çalışan, sorgulamayı değil itaat etmeyi öğütleyen Dini karşılaştırarak,  birbirlerine benzeşir mi sorusunu sormak, en hafifinden ahmaklıktır. böyle bir soru,  evrim teorisi ile yaratılış teorisi, laboratuvar ile cami,  ruh ile madde, atom ile inanç,  soyutla somut, birbirlerine benzeşirler mi sorusuyla eşdeğerdir.

Marksizm, Diyalektik Materyalist  yöntemi ile  mutsuzluğunun nedenlerini sorgulayarak ayrıntılı analize tabii tuttuğu toplumu  ve insanı mutlu kılacak olan, nasıl ulaşılacağının yol, yöntem ve araçlarını bilimsel ilkeler ışığında belirlediği  amacı tanımlar. Tarihin ve yaşamın olağan evrim sürecine fikir ile müdahale ederek, idealize ettiği toplumu yaratma isteği olan bu amaç  Marksizm in ideolojik kısmıdır. Marksizm’in bilimsel olarak ortaya koyduğu gibi Komünizm,  kapitalizm in kendini yok etmesinin hemen ardından oluşacak olan evrimsel bir sonuçtur, bu,  tüm dünya sermayesinin tek elde toplanması ve buna mukabilen tüm dünya nüfusunun gerek işsiz kalarak gerekse de proleterleşerek bu tek elde toplanan sermayenin karşısında konumlanması üretici güçlerin toplumsallaşmasını sağlayarak Komünizm e götürecek evrimsel süreçtir. Oysa bu evrim sürecini kısaltmak için bu evrime müdahale etme isteği olan  Engels in yakın hedef olarak tanımladığı Proletarya Diktatörlüğü ve Lenin in “tek ülkede sosyalizm” öngörüsü Marksizm de ideolojinin başladığı sınırdır. Yani evrim yerine DEVRİM.   

O halde şimdi hem heidos un devrimcilere nefretinin dışa vurumu olan, hem de  “bir zamanların idolü büyük şair” in kafasının karışmasına sebep olan “ideoloji ve din benzeşir mi”  sorusunu şöyle sormalıyız;;  Proletarya diktatörlüğü ve “tek ülkede sosyalizm”(Devrim ideolojisi) ideolojisi,  Dini ideoloji ile benzeşir mi?  Hemen ayrıntıya girmeden bu soruya  benzeşebilirler diye cevap verebiliriz.

Dünya genelinde henüz kapitalizm in varlığını sürdürdüğü koşullarda, ülkelerin örgütsel şekillenişini de bu kapitalist üretim ilişkileri belirler, yani toplum kapitalizmin ihtiyaçları doğrultusunda örgütlenir, 

Emperyalist bir ülkede  “tüketim özgürlüğü” etrafında şekillenen tüm kurumlar ailesinden devletine kadar, “birey olma bilinci” ni “demokrasi” sosuyla toplumun hücrelerine kadar egemen kılarak bireyi sistem karşısında şeyleştirmek (nesneleştirmek)  amacıyla örgütlenmişlerdir. Burda amaç bireyin  kendini “önemli”  hissetmesini  sağlayarak “bir şey” olabilmeyi sisteme borçlu olduğu sanısını yaratmaktır. Bundan dolayı Emperyalist karın kırıntılarından yararlandırılarak “bir şey” olan birey, bencilleştirme yoluyla yalnızlaştırılarak  hem sistemin kölesi hem de savunucusu haline getirilmiştir. Buna Heidos un İsviçre’de yaşamasından dolayı bu ülkeden örnek verelim; alman faşistlerinin soykırıma uğrattıkları Yahudilerin altınlarıyla, yarı-sömürge, sömürge ülkelerin diktatörlerinin kanlı paralarıyla, Mafyanın para aklamasıyla, vergi kaçakçılarıyla, para spekülatörleriyle zenginleşen İsviçre’de, dünyadaki haksız savaşlara, katliamlara, soykırımlara sıradan bir İsviçrelinin gösterdiği tepki  “iyi ki İsviçre’de yaşıyoruz” diyerek “refah seviyesi” ne vurgu yapmasıdır. Devlet ve sistemde halkın bu korkusunu bildiğinden dolayı, halkın daha çok kendine bağlanması için sürekli “refah seviyesini kaybedebilirsiniz” korkusu pompalamaktadır. Hal böyle olunca birey, hangi günah üzerine zenginleştiğini bilmesine rağmen  o “refah seviyesini borçlu olduğu” sistemin ve Devletin hem esiri hem de bekçisi olmaktadır. Yani Devlet bireyin içine yerleşmiştir veya Devlet’in kendisi olmuştur.

Sömürge ve yarı-sömürge ülkelerde ise birey, toplum ve devlet emperyalist sömürünün ihtiyaçlarına göre organize edilmiştir. Kapitalist ülkelerde birey “bir şey” ise bu türden ülkelerde birey bir hiçtir. Zaten birey diye bir şey de yoktur. Hem kendi egemenini, hem emperyalistleri hem de bu ülkelerin halkını doyurmaya mecbur bırakılmakla katmerli bir sömürü altında olan bu sömürge ülke halkların üzerinde “refah seviyesini kaybedebilirsiniz” gibisinden bir korkutma anlamsız olacağından Devlet, tüm araçlarıyla, şiddet, baskı, ölüm, işkence gibi yöntemlerle direkt bir korku egemenliği kurmaktadır. Yaşamın ve ölümün ucuzladığı bir ülkede, amaç korku ile kişinin benliğine saldırarak kendisini Devlet karşısında değersiz ve hiç hissetmesini sağlamaktır. Kendisini değersiz ve hiç hisseden kişi kendisine ve kendi gibilerine de güvenemez, o yüzden yalnızlaşıp tek başına kalmıştır,  güven duygusunu yitiren kişi, kendisi için bir adım atmaya da cesaret edemez, bu öylesine bir hiçlik duygusudur ki, “Devlet veya Ağa kapısında kul” olmayı bireysel kurtuluşu için yeterli görmektedir. Devlet artık kişi için amaçtır, varlığını Devletle bir bütün görmektedir.

Hem emperyalist ülkelerde hem de sömürge ve yarı-sömürge ülkelerde  Burjuvazi ve onun tahakküm aracı olan Devlet varlığını yukarıda dile getirmeye çalıştığımız yalnızlaşan kişilerin korkuları üzerinden sürdürür.  Gramsci (1891-1937) nin dediği gibi “Burjuvazi ve Devlet gücünü iktidarından almaz, halkın korkularından ve yönetilme duygusundan alır”

Eğer toplumun ilerici güçleri ve aydınları bu dile getirdiğimiz sömürü çarkının farkında iseler,  karşılarında iki seçenek vardır; ya bu sömürüye gözlerini kapatıp, Heidosun da çok özlemini duyduğu bir “sosyal demokrat” parti aracılığı ile vicdanlarını teselli ederek vaktin gelmesini bekleyecekler, yada bu sömürüyü vaktinden önce sonlandırmak için toplumun mutluluğu bizim de mutluluğumuz diyerek DEVRİM yoluna çıkacaklardır. Konumuz Devrim ve Devrimciler olduğuna göre, devam edelim;  hedefe giden yolda  burjuvazinin iktidarının temel dayanağı olan halkın korkularını bertaraf etmek için kendisine güvenini kazanabileceği, önemli hissedebileceği örgütlü araçlar yaratmak öncelikli ilk adımdır, küçükten büyüğe, basitten karmaşığa, çeteden orduya, komiteden partiye, partiden  Devlete doğru gelişecek bu araçlar, halkın burjuvazi karşısındaki savunu ve saldırı mekanizmaları olacaktır.  Doğaldır ki bu araçlar henüz burjuvazinin var-lığını sürdürdüğü koşullarda sınıflı toplumun özelliklerini taşıyacaktır, şöyle ki; çete, ordu, parti, Devlet gibi bu türden araçlar mülkiyetin ortaya çıkmasından itibaren sırasıyla insanlık tarihindeki yerini almışlardır. Mülkiyetin olmadığı insanlığın avcılık, toplayıcılık dönemlerinde  yakalamak, öldürmek için gerekli olan komün ve sıradan bir ev eşyası gibi kullanılan mızrak gibi aletler, ne zamanki komünün ihtiyacından fazlasını yakaladığı, öldürdüğü avı  diğer komünlerle paylaşmayarak saklama, elde tutma eğilimi gösterdi, o zaman diğer komünlerden bu ihtiyaç fazlasını korumak için komün çeteye, mızrak ta insana karşı silaha dönüşüverdi, tarihte  mülkiyeti yaratan ve ordunun ilk nüvelerini oluşturan bu ilk  “ihtiyaç fazlası” dır. Bugün bile kapitalist krizlerin ve emperyalist paylaşım savaşlarının altında bu “ihtiyaç-üretim fazlası yatmaktadır. Diğer taraftan,  toplumun bir  yansıması olarak, bu araçların parçalarını oluşturan insanın düşünsel yapısını da bu mülkiyet ilişkileri belirler, insan yaşadığı toplumdan bağımsız değildir.(“insan yaşadığı gibi düşünür” Marks)  

Burdan da anlaşılacağı gibi,  proletarya ve halk kapsamına giren sınıfsal katmanların nihai hedefi için geçici olarak kullanacağı  ordu, parti ve Devlet gibi araçlar mülkiyetin sonuçları olduğundan dolayı içlerinde  halen mülkiyeti ve sınıf mücadelesini de barındırır. 

İşte  proletarya diktatörlüğü ideolojisinin pratikte(teorik olarak zaten benzeşebilme ihtimali yok)  dini ideoloji ile benzeşebilme ihtimalinin dayandığı temel, halen içlerinde mülkiyet ilişkilerini ve sınıf mücadelesini barındıran  ordu, parti, devlet gibi geçici olarak kullanacağı araçlardır. Burjuva beyaz ordunun karşısına  halkın kızıl ordusu, burjuva partilerin karşısına proletarya partisi, burjuva devletin karşısına proletarya diktatörlüğü ile çıkacak olan, iradi bir müdahaleyle yaşamı düşündüğü gibi değiştirme iddiasında olan Marksist Devrimci’nin ve kullanacağı araçlarının mülkiyet karşısındaki düşüncesi ve duruşu bu benzeş-menin gerçekleşip gerçekleşmeyeceğini belirleyecektir.  

Birincisi bu araçların hedef değil, hedefe ulaşmak için sadece bir süre panzehir niyetine kullanılarak tarihin çöplüğüne gidecek geçici araçlar olduğu ve zorunluluktan kaynaklandığı bilincine sahip olunmalıdır. Vücuttaki zehiri etkisiz hale getirmek için kullanılan panzehirde, zehirden üretilir, yani halkımızın engin tecrübelerinden çıkardığı gibi “çivi çiviyi söker”  Ne diyordu büyük usta Engels “ Devlet, Devlet eliyle yavaş yavaş ölmek zorunda”((Heidos için Almancası;  „Die Staat muss durch die Staat absterben“ ( bir not düşelim; yavaş yavaş ölmek veya sürece yayılarak ölmek anlamına gelen „absterben“ fiili sol yayınlarında Türkçe ye tuhaf bir biçimde „sönümlenmek“ olarak çevrilmiş))    bir örnekte Başkan Mao yoldaştan; “Biz savaş istemiyoruz, ama savaş ancak savaşla ortadan kaldırılabilir, kim silah istemiyorsa silaha sarılmak zorunda” (heidos için Almancasını da yazalım  „Wir wollen den Krieg nicht, aber man kann den Krieg nur durch den Krieg abschaffen. Wer das Gewehr nicht will, der muss zum Gewehr greifen.“) silahsız bir dünya için silah, savaşsız bir dünya için savaş, devletsiz bir dünya için devlet, dünya ezilenlerine ve sömürülenlerine  başka bir yol bırakılmadığından dolayı devrimcilerin zorunlu olarak başvurduğu bu araçlar Marksist Devrimcilerin esas nihai hedefi olamazlar, nihai hedef mülkiyetin olmadığı, sınıfların olmadığı, dolayısıyla ordunun, partinin, devletin olmadığı Komünist toplumdur.

Eğer araçlar amaca dönüşürse dünyayı değiştirme iddiasında olan Marksistlerde mülkiyetin batağına saplanarak değiştirmeye çalıştığı şeye dönüşme eğilimi gösterecektir. Sözgelimi proletaryanın Devleti, Devlet mülkiyetini, Devlet otoritesini ve yönetimini,  yavaş yavaş halka yayarak  hem kavram hem de varlık olarak Devleti tedricen öldürme  (sürece yayılan öldürme ) amacından uzaklaşırsa,  Devlet mülkiyetinden, halktan uzaklaştıkları için profesyonelleşen, teknokratlaşan kadroların faydalandığı ayrıcalıklı bürokratik bir sınıf doğacak ve Devlet te bu ayrıcalıkları korumak için, ölmek bir yana daha da güçlenerek baskıcı bir karaktere bürünecektir. ÇKP ve Başkan Mao bu tehlikeyi göz önünde bulundurarak Devlet mülkiyetini ve yönetimini hücrelerine kadar komünlere paylaştırmış, kızıl orduyu ve komünist partiyi en küçükten en büyüğe doğru komünler üzerinden örgütlemiştir. “kim üretiyorsa o yönetecektir” ilkesini esas alan en küçük komünde dahi özyönetim ve silahlı savunma gücü  oluşturulmuştu, köy komünleri ve silahlı gücü, şehir komününü ve ordusunu, şehir komünleri ve silahlı güçleri eyalet komününü ve ordusunu, nihayetinde eyalet komünleri ve orduları ülke komününü ve kızıl orduyu  oluşturuyordu, tüm halk hem partiydi hem de ordu,  öyle ki Revizyonist Deng Sio Ping’in Kızıl Ordu’yu burjuva ordusu gibi merkezileştirmesinden sonra CIA’nin sonradan açıklanan raporlarındaki şu cümle bile bu halklaşmanın önemini ortaya koymaktadır; “ Çin, artık ABD için bir tehdit unsuru olmaktan çıkmıştır, artık kimle savaşacağımızı biliyoruz, önceden  tüm Çin halkıyla savaşmak zorunda oluşumuz bizi korkutarak Çin’e saldırmaktan alıkoyuyordu” 

İkincisi, proletarya diktatörlüğüne ulaşmada komünist parti ve kadrolarının Marksist bilgisi, entelektüel birikimi, bilinci ve politik düzeyi halkın önünde olmalıdır.  Marksizm in yol göstericiliğinde Olgular ve olaylar karşısında önceden görüp politik taktikler üretebilen,  toplumsal çelişkiler içindeki devrimci dalgalanmaları önceden kestirerek halk ve devrim yararına kullanabilen, bilgisi ve bilinci ile, hem halkı eğiterek aydınlatabilen hem de düşmanın yalana dayalı karşı propagandalarını deşifre ederek boşa çıkartabilen komünist parti ve kadroları ancak Devrime ve halka öncülük yapabilir.

Aksi durumda, yani  bu saydığımız özelliklerin yeterli düzeyde olmaması, komünist parti ve kadrolarını kısaca yaşam karşısında seyirci durumuna getirerek, yaşamı geriden takip eden, olup bittikten sonra olayları ve olguları sadece yorumlayan bir konuma sürükleyerek gelişimini  engeller,  gelişmemesiyle birlikte var olan yapısını ve mevcudiyetini sürdürebilmek için kendini koruma refleksi gösterir.(bir not: burada kastedilen nitelik gelişimidir, nicelik değil, kadroları binlerce olan partilerde de bu kural geçerlidir) Yaşama müdahale edilemediğinden dolayı, partiyi yani geçici aracı korumak ve devamlılığını sağlamak pratik olarak lafızda nihai amaç ifade edilmesine rağmen nihai amacın yerine geçmeye başlar. Bundan sonrasında “her şey parti için” sloganı ile “aman ha!!.. Parti zarar görmesin” bahanesi, eleştiri-özeleştiri, sorgulama ve fikir üretiminin önüne geçerek biat kültürünün taşlarını döşemeye başlar. Ve  sekterleşmenin (Tarikatlaşmanın) kapılarını sonuna kadar açar.(Devrimci literatür de her ne kadar “sekter” hoşgörüsüz, kaba, anlamında kullanılsa dahi,  Latince ve batı dillerinde, gerçek anlamıyla “sekt” Tarikat, “sekter” ise Tarikatçı olarak  kullanılır.)   yaşamla aradaki fark açıldıkça bu farkı gizlemek için söylem keskinleşir, parti yüceltilir, mecburiyetten kullanıldığı için tiksinilmesi gereken silah öpülür, methiyeler düzülür, biri “ulu önder” yapılır, kan ve “şehit” edebiyatıyla ölüm kutsallaştırılır,  Kadrolar ve taraftarlar sorgulayamadıkları için müritleşir, vs.   

Bilgi ve Bilinç,  eylem ile doğru orantılıdır,  bilgi ve bilinç arttıkça düşün dünyası zenginleşir, düşün dün-yası zenginleşen kişinin eylem kapasitesi ve çeşitliliği de artar, tekrar eylemden kazandığı  bilgi ile geniş, uzak, bağlantılı, analitik düşünebilmesiyle hayatın çelişkilerini kavrayabilir ve hükmedebileceği alanı genişletebilir, çelişkileri kavranan yaşam düşünüldüğü gibi biçimlendirilebilir.  Oysa kendisi yerine bir başkasının düşündüğü itaatkâr cahil biri, yaşamı ve maddeyi kendi kapasitesinin sınırlarında tutmaya çalışır ve kendisini de yeni olan her şeyden korumak için bu sınırların içine hapseder. Kendi içinde yaşama karşı duvarlar ören bir kişi nasıl  bir başkasına yol gösterici olabilir.

Üçüncüsü ve en önemlisi,  Devrimci kadroların, Devrimin kendi kişisel kurtuluşları içinde bir ihtiyaç olduğu bilincinde olmalarıdır,  Devrimi kendisi içinde amaçlayan bir kadro,  doğadaki herhangi bir canlının yaşamını idame ettirebilmek için zorunlu olarak beslenmeye ihtiyaç duyması gibi, varlığını, geleceğini

Devrim e koşullandırmalıdır. Devrim le arasında böyle bir ilişki kuran kadronun öğrenmesini, kendini geliştirilmesini, Doğa ve toplum karşısındaki Marksist bilincini, kullandığı geçici araçlar üzerindeki iradi denetimini bu devrim ihtiyacı sağlayacaktır, bu aynı kişisel ihtiyacı duyan tek tek bireylerin bir araya gelerek oluşturduğu örgüt, parti gibi araçlar sadece ihtiyacın ortaklaştırılmasıdır, bu ortaklaşma içerisinde her-hangi biri veya birileri, devrimi kendi kişisel ihtiyacı olmaktan çıkarırsa veya böyle bir bilince sahip olmaması halinde kendini diğerlerine tabi kılar ve kolektif adına kendini hiçleştirir, ve diğerlerine göre hareket edeceği için kişisel potansiyelini, enerjisini kolektife katamadığı gibi o kolektif içinde sadece bir nesneye dönüşür, Devrimi diğerleri için isteyen bir devrimci, o diğerleri hata yaptığında, örgütün niceliğine bağlı olarak  kolayca kırılacaktır, örgütün hem niceliği hem de kitleler üzerindeki etkisi büyükse, diğerleri veya “ulu önder” hata yaptığında veya amaçtan saptığında “bir bildikleri vardır” deyip örgütün büyüklüğünün sağladığı “sosyal konumu” kaybetmemek için sadece “kafa sallayan” bir mürite dönüşür, örgütün hem niceliği hem de kitleler üzerindeki etkisi küçükse,  hükmedeceği kitle az olduğundan dolayı, hem örgütsel konumu da egosunu tatmin etmeyeceği için, hem de kadroların azlığı omuzlara daha fazla yükü bindirdiği için  “bunların içinde kalıp kendimi kirletmek istemiyorum”  diyerek safları ter keder ve burjuvazi ye iltihak eder. (burjuvazi ne kadar temizse!!!!) 

Buraya kadar ifade etmeye çalıştığımız, henüz sınıfsal karşıtlıkların olduğu durumda geçici olarak kullanılma zorunluluğu olan araçların amaca dönüşebilme ve bilimsel, siyasal gerilik sonucu halkın gerisine düşerek tarikatlaşma eğilimi göstermesi,  kadrolarda Devrim in bir ihtiyaç olmaktan çıkması  proletarya diktatörlüğü ideolojisi ile dini ideoloji yi pratikte benzeştirebilecek olası nedenlerdir. 

Halkın çıkarlarını gözeten, Devrim saflarında olan birinin, karşıtına dönüşebilme ihtimalini göz önünde bulundurarak dikkat etmesi ve sürekli bir denetleyici eleştiriye tabi tutması gereken, en önemli noktalar bunlardır. Devrim iddiası ve isteği  oldukça bu bahsi geçen benzeşebilme riski her zaman mevcut olacaktır, ya farkında olunmasına rağmen zulme, sömürüye, haksızlıklara karşı vicdanını, gözlerini kapatıp bu riskten kendini koruma adına sistem içinde sıradan bir nesneye döneceksin,  ya da bu riskin bilincinde olarak tarihin akışını değiştirenlerle birlikte yaşamın  öznesi olacaksın, zor olan ikinci seçenektir, hem sistemin araçlarına yani Devletin tüm aygıtlarına, ordusuna, polisine karşı içinde, işkence, ölüm olan bir kavga yürüteceksin, hem de sistemin yozlaştırıcı etkisinden korunmak için  kendinle ve yol arkadaşlarınla mücadele edeceksin. 

Sonuç yerine; Devrimcilere duyduğu kini, nefreti bir başkasının kurduğu cümleyi delil niyetine kullanarak kusan  Heidos gibi devrim in karşısında saf tutan biri ancak bu sıraladığımız, proletarya diktatörlüğü ideolojisi ile dini ideolojinin pratikte benzeşebilme olasılıklarının doğurduğu sonuçlardan yola çıkarak bütün ün bilimi Marksizm i dine benzetmeye çalışır. çünkü karşı devrimci duruşunu ve devrimcilere olan nefretini gerekçelendirmek zorundadır. Marksizm sadece düşüncede ve teoride kalarak proletarya diktatörlüğü ideoloji si ve Devrim önermeseydi, ne Heidos gibi bir çeyrek “aydın” ın  kurgu ve yalana dayalı hezeyanlarına cevap vermek, ne de Devrimi ve Devrimcileri savunmak  zorunda kalırdık. Ama her ne kadar Heidos gibileri kendini “gerçekleri gören” ilk kişi zannetse de, kendisinden önce, Devrimcilere küfrederek yer edinmeye çalıştığı burjuvazinin “şefkatli kollarında”  ekmeğini devrimcilere küfrederek kazanan nice karşı devrimci ve kavga kaçkını olduğunu biliyoruz. İnsanlık Komünizme ulaşıncaya kadar her zaman bu türden saldırılar ne ilk nede son olacaktır. Ne de bizim ilk ve son savunmamız olacaktır.

Sadece  hiddetlendirmeye yarayan,  Heidos gibi “aydın” müsveddelerinin yazdığı bu türden küfürnameler yerine, halkın yanında saf tutan gerçek  Aydınların, bu benzeşebilme riskine karşı uyaran, denetleyen, yol gösteren eleştirileri Devrimcilerin daha az hata yapmasına yardımcı olacaktır. 

M. Gül     16.01.2014